two thousand seven creations.

further notice

Lost and found

Λοιπόν τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα, κι η αλήθεια είναι πως πραγματικά περίμενα πως θα νικήσω στον διαγωνισμό. Τ' αποτελέσματα ανακοινώθηκαν την Κυριακή που μας πέρασε σε μια μικροσκοπική εκδήλωση στο Nixon, και παρότι ήμουνα στους δεκαπέντε πρώτους, η πρώτη και δεύτερη θέση ήταν κρατημένη για άλλους. Τα ονόματα τους δεν θα τ' ανακοινώσω για προσωπικούς μου λόγους, θα σας πώ ομως τί έμαθα απ' όλη αυτή την περιπέτεια. Έμαθα να μην έχω ποτέ πια την επιτυχία δεδομένη, αλλά να μη χάνω ποτέ την αυτοπεποίθηση μου. Έμαθα πως βρίσκεις την υποστήριξη στα πιο προφανή, αλλά και στα πιο παράξενα μέρη. Έμαθα πως αν θες κάτι να γίνει όπως ακριβώς το θέλεις, πρέπει να το κάνεις ο ίδιος. Έχει ήδη περάσει μια μέρα απ' τα "κακά μαντάτα" κι όμως, όσο κακός χαμένος κι αν είμαι, συνειδητοποιώ πως είμαι πολύ τυχερός που έχασα. Κάποιος, κάπου, απολαμβάνει μια νίκη του. Ωστόσο κρατάω το κεφάλι μου ψηλά, κι ετοιμάζομαι για άλλα, μεγαλύτερα πράγματα, όσα μου μαγειρεύει η ζωή που 'χω μπροστά μου.

Μέσα απ' τη καρδιά μου, σας ευχαριστώ όλους.

Κάτι παραμονεύει...

...στην καινούρια έκδοση του video-clip. Έτσι για να μην λένε κάποιοι ότι δεν δουλεύω. Θα έκανα κι αγκάθια αλλά προφανώς είναι μόνο ωραία σε φωτογραφίες (ψέματα, απλά δεν κατάφερα να τα κάνω).

(Αφιερωμένο ειδικά στον NetKervero. Μην ανησυχείς, δεν θα την πνίξουν την Χιονάτη)

Τα φιλιά μου σε όλους.

Missing him

Φοβάμαι να πάω για ύπνο. Ξέρω πως με το που θ' ακουμπήσω το κεφάλι μου στο κρεβάτι θα με πιάσει και πάλι το μαράζι, όπως είχε γίνει προχθες όταν μπήκα στο σπίτι μετά απο ένα τριήμερο στη Βιέννη. Η αλήθεια είναι πως αργά το βράδυ της Πέμπτης, μια μέρα πριν φύγω, είχα για πρώτη φορά στα χρονικά των ταξιδιών μου προς τον Felix, μια απάθεια για το γεγονός οτι λίγες ώρες αργότερα, θα τον έβλεπα μπροστά μου, θα τον αγκάλιαζα και θα τον φιλούσα ξανά, μετά απο δυο (δύσκολους και για τους δύο μας) μήνες. Ο λόγος ήταν, κυρίως, μια ημερομηνία που κρέμεται τον τελευταίο καιρό πάνω απ' το κεφάλι μου σαν όρνιο, περιμένοντας να υποκύψω για να με κατασπαράξει. 31 Μαίου. Η ημερομηνία υποβολής της διπλωματικής μου εργασίας.

Είμαι όμως ευλογημένος με τους καλύτερους φίλους που θα μπορούσα να έχω, κι είμαι ακόμη πιο τυχερός ώστε ένας απ' αυτούς να μένει και πέντε λεπτά απ' το σπίτι μου. Μια χούφτα λέξεις και μισό πακέτο τσιγάρα μετά, ήδη ένιωθα καλύτερα. Ιδιαίτερα όταν προέκυψε μια ιδέα-σωτήρας για την διπλωματική μου: Να παραδώσω το Torn. Εντελώς τυχαία, δυο μήνες πριν απ' το σημερινό post, έγραφα στο blog πως ξεκινάει το μεγαλύτερο ίσως project της "δημιουργικής" μου καριέρας. Φυσικά, και καθόλου τυχαία, εδώ και δυο μήνες δεν είχα καν αγγίξει το project (το οποίο στη πορεία άλλαξε) παρά μόνο θεωρητικά, αφού τον περισσότερο καιρό απλά σκεφτόμουν τι θα κάνω, χωρίς τελικά να κάνω τίποτα γι' αυτό. Κλασσικός Στέλιος.

Μετά απο ένα τηλεφώνημα στον φίλο και καθηγητή μου Σ., κι αφού δέχτηκα απειλές οτι θα φάω ξυλιές (ξανά), η ιδέα για το Torn άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Πέρα απ' την προφανή απογοήτευση του Σ. αλλά και τη δικιά μου, με καθησύχαζε η ιδέα πως έχω την διπλωματική μου ήδη έτοιμη, αλλά ήταν αυτονόητο πως δε θα την παρέδιδα έτσι όπως είναι τώρα. Αντιθέτως, έχω σκοπό να κάνω το video-clip ακόμα καλύτερο, κι ας θεωρείται τελειωμένο, οφείλω να παραδώσω κάτι που μοιάζει τουλάχιστον με μια διπλωματική εργασία κι όχι ενα παρεϊστικο video που έγινε στα πλαίσια ενος διαγωνισμού. Το δύσκολο κομμάτι είναι, πως να κάνω το video καλύτερο (εννοώντας πιο πολύπλευρο) χωρίς να καταλήξει σαν ενα video που ξέρασε ένας visual effects enthousiast. Με άλλα λόγια, πως να μην το παρακάνω.

Παρεπιπτόντως, την βδομάδα που μας πέρασε, το Mad έδειξε ένα απόσπασμα απο το Torn συνοδευόμενο απο κάποια (αρκετά κολακευτικά) σχόλια της παρουσιάστριας. Την επόμενη βδομάδα βγαίνουν (επιτέλους) τα αποτελέσματα του διαγωνισμού. Σκέφτηκα πως αν τελικά νικήσω θα 'ναι μια πολύ ωραία υποσημείωση στη παρουσίαση της διπλωματικής μου. Αλλά και πάλι, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι έτσι, για να μη φάω τα μούτρα μου στη περίπτωση που με προδώσουν οι προσδοκίες μου (συμβαίνει συχνά).

Φτάνονοντας στο Μιλάνο (μια στάση πριν την Βιέννη) συνειδητοποίησα πως όλοι οι Ιταλοί μοιάζουν με πορνοστάρ. Αυτό ίσως να σημαίνει δυο πράγματα. Είτε έχω δει πολλές ιταλικές τσόντες, είτε όλοι οι Ιταλοί έχουν παίξει, κάποια στιγμη στη ζωή τους, σε τσόντα. Οι θεωρίες μου διακόπηκαν απο μια ακόμη πιο τραγική ανακάλυψη. Στο αεροδρόμιο του Μιλάνου, σε ολόκληρο το αεροδρόμιο του Μιλάνου, δεν επιτρέπεται να καπνίσεις. Κι είναι κάπως λογικό αυτό, λαμβάνοντας υπόψη οτι οι Ιταλοί είναι τόσο χαζοί που δε μπορούν να σκεφτούν εναν τρόπο ν' απομονώσουν τους καπνιστές απο τους μη καπνιστές. Οπότε τους συγχώρησα.

Απο την άλλη, η Βιέννη μοιάζει απ' το παράθυρο του αεροπλάνου κιόλας, η τέλεια πόλη. Γι' αυτό όμως, ίσως γράψω αργότερα. Τώρα με περιμένει δουλειά.

Η δεύτερη εικόνα είναι απο τη συλλογή Crying Men της Sam Taylor.

3725

Βιέννη.

(Μια φωτογραφία απο τη καταπληκτική Δέσπω που όσες φορές κι αν τ' ακούσει, δε πιστεύει πως είναι πραγματικά καλή σ' αυτά που κάνει. Δείτε το κόσμο μέσα απ' τα μάτια της, κάπου εδώ.)

Αυτό το Πάσχα ήταν περίπου όπως το περίμενα. Ήσυχο, χωρίς σκοτούρες, δράματα και ιδιαίτερες εκπλήξεις. Οι διακοπές του Πάσχα στη Κύπρο, είναι για μένα αναιρετικές ή συμπληρωματικές αυτών των Χριστουγέννων, καθώς όλες οι τύψεις με τις οποίες φεύγω κάθε Γενάρη (που ήμουνα συνέχεια με τους φίλους και σχεδόν καθόλου με την οικογένεια) εξαφανίζονται μαγικά όταν αφιερώνω το Πάσχα περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Είδα τη μαμά, που τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που με βλέπει μ' αγκαλιάζει πιο σφιχτά. Είδα τον μπαμπά, που προσπαθεί ακόμα να με πείσει με χαριτωμένα υπονοούμενα να μείνω στη Κύπρο. Είδα την μεγάλη μου αδερφή, που παραμένει η πιο γλυκιά μαμά που ξέρω. Είδα και την άλλη μου αδερφή, που αυτή την ώρα πετάει για Μάλτα.

Είδα τον μικρό μου αδερφό, ο οποίος μεγάλωσε και άλλαξε απότομα (προς το καλύτερο) κι έμαθα με ιδιαίτερη συγκίνηση πως με θεωρεί τον καλύτερο του φίλο. Είδα την μικρότερη απ' όλα τ' αδέρφια μου που, νομίζω πως έχει φτάσει σε μια ηλικία που μπορώ να πω με σιγουριά πως θα είναι στα 20 της χρόνια (όταν θα 'μαι εγώ 30). Είδα και το μικρό μου ανηψάκι, το οποίο έχω ερωτευτεί, να κατορθώνει πράγματα, να προφέρει λέξεις και να εκφράζει επιθυμίες όπως μόνο ενα δεκαεφτάμηνο μωράκι μπορεί. Για κάποιο παράξενο λόγο, μ' έχει βαφτίσει Κα. Πολύ το προτιμώ απο το Λάκα που φωνάζει τον αδερφό μου (Νικόλα).

Το Πάσχα ήταν το νοικιασμένο απ' τη Κυψέλη DVD που πήρα κατα λάθος στη Κύπρο και χρειάστηκε να στείλω πίσω με courier. Ήταν το τηλεκοντρόλ του Nova που είχε γίνει η προέκταση του χεριού μου, τόσο πολύ που φεύγοντας απ' το σπίτι χθες βεβαιώθηκα πως δε το παίρνω μαζί μου. Ήταν το κερασμένο (απο μας) κρασί που πίναμε στο Νότο, εξετάζοντας τη πιθανότητα να στηρίζεται ο μαζοχισμός που με χαρακτήριζε στο στρατό σε υποσυνείδητες σεξουαλικές βάσεις. Ήταν οι καταπληκτικές στιγμές που πέρασα με την Δέσπω και την Εύα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στη Boite. Ήταν οι πραγματικά ασυνάρτητες φωτογραφίες πεζών που έβγαζα μέσα απ' το αμάξι καθώς πηγαίναμε την Εύα σπίτι.

Ήταν η ιδιαίτερη ιδέα που μοιράστηκα με τον Γιάννη ένα βράδυ στο Επαφές. Ήταν ο Eduardo που μας έκανε να νιώσουμε ακόμη πιο ωραία στο Brazilero. Ήταν ο Μιλάω-Καλύτερα-Στη-Καθαρεύουσα-Παρά-Στα-Νέα-Ελληνικά ιερέας του χωριού μου, που μας την είπε εμάς που γυρίσαμε για λίγο και είδαμε τα πυροτεχνήματα του Μεγάλου Σαββάτου, αλλά μούγγα για τις κροτίδες-βόμβες ΜΕΣΑ στην Εκκλησία. Ήταν η επιβεβαίωση ότι η Acer είναι ο χειρότερος κατασκευαστής υπολογιστών ανα το παγκόσμιο (Το laptop μου είναι νεκρό). Ήταν ο κουρέας μου, που εκτός απο techno-freak έγινε και χαζομπαμπάς πριν τέσσερις μήνες. Ήταν η διπλωματική που δεν έκανα. Ήταν ο Felix που με ανησύχησε όταν είχε το κινητό του κλειστό για 16 ώρες (κάτι παθαίνω). Ωραία ήτανε.

Τώρα περι Torn. Τη πρώτη βδομάδα στη Κύπρο περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία ενα CD απ' την Έφη. Το CD που περιείχε τη τελική έκδοση του Torn, έτσι όπως στάληκε και στα γραφεία του Mad. Η τραγική αλήθεια είναι πως το τελικό ΔΕΝ το 'χα δει εγώ, καθώς όταν έφευγα για το αεροδρόμιο της Αθήνας, ο υπολογιστής το 'κανε ακόμα render (Είναι η διαδικασία όπου ο υπολογιστής ξερνάει όλα τα δεδομένα που του 'χεις δωσει, όλα τα εφφέ, όλα τα clips κι όλα τα μπιχλιμπίδια τελοσπάντων, σ' ένα αρχείο video). Όταν το είδα επιτέλους στη Κύπρο, την απογοήτευση που ένιωσα όταν συνηδητοποίησα πως όλο το video είναι θαμπό, δε πρόκειται να τη ξεχάσω. Κι αυτή η θαμπάδα έγινε εντελώς κατα λάθος, λόγω μιας επιλογής που ξέχασα να απενεργοποιήσω στο editing πρόγραμμα. Αυτό, σαφώς, μ' έκανε να νιώσω χάλια.

Αυτή η αίσθηση του να δουλεύεις για κάτι τόσο πολύ που να χάνεις τον ύπνο σου, και τελικά όλη η δουλειά να πηγαίνει χαμένη λόγω ενος ηλίθιου λάθους σου. Βέβαια το video είχε ήδη σταλεί στο mad και η ημερομηνία λήξης των υποβολών είχε ήδη περάσει οπότε δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Βέβαια τώρα που μιλάμε, δεν το βλέπω πια έτσι. Αν θα χάσει το torn δε θα 'ναι επειδή είναι θαμπό. Κι αν είναι να νικήσει, θα νικήσει. Εγώ ωστόσο θα στείλω και την "σωστή" έκδοση στο mad αύριο, μόνο και μόνο για λόγους αξιοπρέπειας. Κι αυτοί ότι θέλουν ας κάνουν μ' αυτό. Αυτό που βλέπετε στη σελίδα του mad είναι η θαμπή έκδοση, αλλά ετσι κι αλλιώς η ποιότητα είναι τόσο χάλια που δε κάνει και τόση διαφορά εκεί. Άλλο κι αυτό με τους ψήφους.

Εν πάσει περιπτώσει, Εύα, Έφη, Δέσπω, Σταύρο, Γιάννη, Πέτρο, Λολιτάκι,iblog, Netkervere, Rodia, Δέσποινα, dr me, Μικρούλι, Ηρακλή, Northaura, Chris(remixed), Nonce, Κοκοβιέ, Κωνσταντίνε, Κατερίνα, Νικήτα, Μαίανδρε, Gypsy, Psipsinel, Giorgie, Moses, Loucretia, Angel, Billy Kaye και όλοι εσείς που κατά καιρούς μας υποστηρίξατε ή και συνεχίζετε ακόμα, σας ευχαριστω μεσα απ’ τη καρδια μου.

Για να μη τα πολυλογώ, επειδή τα είπε ήδη και η Έφη, δείτε το Pampoui The Scientist (~5mb) και το Torn(~17mb) πιο κάτω σε μια πιο αξιοπρεπή ποιότητα και φυσικά πολύ λιγότερο θαμπό (για όσους ήδη είδανε το Torn στη σελίδα του mad, ειλικρινά λυπάμαι που το είδατε για πρώτη φορά σε μια τόσο κακή ποιότητα - εκείνα είναι ροδοπέταλα, όχι κάρβουνα). Αν νομίζετε οτι αξίζει, ψηφίστε.

Υ.Γ. Τη Παρασκευή φεύγω για Βιέννη.

Επιστρέφω αμέσως.

Mad4Video.
Το κοινό ψηφίζει.
Δείξτε συμπαράσταση.
Κάπως έτσι.

Away

Βρίσκομαι στη μητέρα πατρίδα για τις διακοπές του Πάσχα (όπου δεν έχω πρόσβαση στο Internet) γεγονός που μ' ευχαριστεί ιδιαίτερα γιατί χρειάζομαι ένα διάλειμμα απο κάποια πράγματα με τα οποία είχα σχεδόν εθιστεί τελευταία (συμπεριλαμβανομένου και του blogging). Ελπίζω να 'χετε όλοι ενα πολύ ευχάριστο Πάσχα και φυσικά να περάσετε τέλεια στο bloggers party της Μεγάλης Τετάρτης. Το video-clip του Torn και ο μικρός Επιστήμονας έχουν ήδη σταλεί στον διαγωνισμό (να 'σαι καλά Έφη). Τώρα απλά περιμένουμε κι ελπίζουμε.

Τα φιλιά μου σε όλους τους bloggers
Henry*

Ο άντρας της ζωής μου

Συγκεντρωμένα σ' ένα τραγούδι όλα αυτά που θέλει να μου πει και δε ξέρει πως.

Γυρνάει στο σπίτι κι όλο κλαίει και κανένας δε ξέρει τι τον καίει
κι όλοι οι φωστήρες και γενναίοι ψάχνουν το μυστικό
ο κόσμος λέει, λέει, λέει πως εκείνος για όλα φταίει, φταίει
που μένει μόνος και ξυπνάει με τον ίδιο καημό

Μα είναι εντάξει μαζί μου του δίνω τη ψυχή μου
τις καλύτερες μέρες του ζει μ' αυτές τις πληγές
ναι, είναι εντάξει μαζί μου μαθαίνει απ' τη ζωή μου
και για μένα αλλάζει πρόσωπα κι εποχές

Μ' αυτό τον πόνο δυναμώνει στο πλευρό μου διψάει και μεγαλώνει
κι αυτό που τόσο τον πληγώνει είναι το γιατρικό
Ο κόσμος λέει, λέει, λέει πως εκείνος για όλα φταίει, φταίει
μα εγώ τον θέλω έτσι όπως είναι και τον κόσμο ξεχνώ

Είναι εντάξει μαζί μου του δίνω τη ψυχή μου
τις καλύτερες μέρες του ζει μ' αυτές τις πληγές
ναι, είναι εντάξει μαζί μου μαθαίνει απ' τη ζωή μου
και για μένα αλλάζει πρόσωπα κι εποχές.

* Αυτός είναι ο άντρας της ζωής μου. Κι έχει σήμερα γενέθλια. Ήδη του ευχήθηκα χρόνια πολλά.

Μαζί μου.

Day in Motion

Η σημερινή μέρα με εξουθέωσε. Καταρχήν ξύπνησα το μεσημέρι μετά απο 4 ώρες ύπνου γιατί στις τρεις το απόγευμα θα κατεβαίναμε στο γνωστό εκατελειμμένο σπίτι για τα τελευταία γυρίσματα του video-clip. Εκτός απο το γεγονός ότι εγώ έσκαγα στα γέλια κάθε φορά που έμπαινα στο πλάνο και το ότι νύχτωσε λίγο απότομα (ή απλά αργήσαμε), όλα πήγαν καλά. Αυτό όμως που με αποτελείωσε ήταν η επιστροφή μου απ' τη Πειραιώς (στο ύψος της Τεχνόπολης) μέχρι τη Κυψέλη... με το ποδήλατο. Αλλά κατα κάποιο τρόπο ήξερα μέσα μου πως θ' ανταμοιφθώ για όλο αυτό τον κόπο (ή τουλάχιστον έτσι ελπίζει ο πολύ αισιόδοξος henry).

Το βράδυ πήγαμε να δούμε το Ice Age 2 στο Mall κι αν δε κοιμόμουν στα μισά της ταινίας, θα σας έλεγα και τις εντυπώσεις μου (ξύπνησα λίγο πριν το τέλος). Ξέρω, είναι λίγο βλάσφημο εκ μέρους μου, μιας κι είναι ο χώρος μου αυτά τα πράγματα, αλλά ένα κεφάλι το 'χω κι εγώ. Αυτή τη στιγμή περνάμε το υλικό που τραβήξαμε σήμερα στον υπολογιστή για το post-production και υποθέτω πως.. αυτό ήταν. Την Τετάρτη πρέπει να στείλω τις συμμετοχές μου. Ξέρω πως είναι λίγο κουραστικό να μιλάω μόνο γι' αυτό το πράγμα, αλλά τελευταία, μόνο αυτό σκέφτομαι. Μέχρι κι ο Felix μου 'κανε παράπονο ότι τον παραμέλησα, κι είναι αλήθεια. Αλλα θα του το ανταμοίψω. (Μπορεί να πάω Βιέννη τον Μάιο για τα γενέθλια του).

Τώρα. Μετά απο επίμονες παρακλήσεις χιλιάδων θαυμαστών (μέσω e-mail! Μήν τις ψάχνετε εδω μέσα :) ιδού και οι τρεις άλλες συμμετοχές που θα στείλω στο mad, σε μορφή video αυτή τη φορά.Θα με συγχωρέσετε για το μεγάλο μέγεθος των αρχείων, αλλά πιο μικρό δε γίνεται.

Το πρώτο είναι εργασία που 'χα κάνει για τη σχολή. Το brief ήταν να κάνουμε μια διαφήμιση για ένα οποιοδήποτε προιόν θέλουμε, ακολουθώντας τις τεχνικές ενος οποιουδήποτε κινήματος τέχνης (μπορείτε να μαντέψετε ποιό;). Tip: Ναι, εγώ χορεύω.

Το δεύτερο, όπως ήδη έχω αναφέρει, είναι μια διαφήμιση που είχα κάνει πέρυσι για ένα φωτογραφείο στη Κύπρο, τ' οποίο θα 'μπαινε ως εισαγωγικό video σε κάθε γαμήλιο DVD.

To τρίτο είναι το Subject της πτυχιακής μου εργασίας που είναι και η πρώτη ολοκληρωμένη μου απόπειρα στο Character Animation. Tip: Το αρχικό όνομα του χαρακτήρα ήταν Felix, αλλά αυτό δεν άρεσε στον ίδιο (long story) γι' αυτό και τον βάφτισα με τ' όνομα του τρισχαριτωμένου μου ανηψιού.

Άντε, σας κούρασα πάλι. Enjoy!

1. iPod Ad (4.85mb)
2. Photomania Ad (6.09mb)
3. Pampoui The Scientist (18.50mb)

That's all folks.

More shots - more chances

Αυτά είναι μερικά stills απο τρεις άλλες συμμετοχές που θα στείλω στο Mad. Αυτά με τα πέταλα και το filmstrip έγινε για τη προώθηση ενος φωτογραφικού studio, τα υπόλοιπα έγιναν για τη σχολή μου. Αν θέλετε, βάζω και τα αντίστοιχα videos.

The Torn Project 4

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου συμπαραστέκονται!

Όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά με το video-clip. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος γι' αυτό κι εχω τα δάχτυλα σταυρωμένα. Αυτό που ίσως δε θα 'πρεπε να κάνω είναι να έχω σίγουρη τη νίκη, but I can't help it! Τη Δευτέρα (αν μας κάνει τη χάρη η πρωταγωνίστρια και το συνεργείο) ή Τρίτη θα ξαναπάμε για τα τελευταία γυρίσματα, κι ελπίζω να πάνε όλα καλά, γιατί την επόμενη Κυριακή φεύγω για Κύπρο. Πρέπει το αργότερο μέχρι τη Τετάρτη να' χω στείλει όλες μου τις συμμετοχές.

Αυτό που θέλω όμως ν' αναφέρω, είναι πως.. ουσιαστικά δεν λαμβάνω μέρος μόνο για το έπαθλο, αλλά και για άλλους δυο λόγους. Κατ' αρχήν, μου δίνεται η αφορμή να δοκιμάσω τις ικανότητες μου στη δημιουργία μουσικού video-clip, κάτι που έτσι κι αλλιώς μ' ενδιαφέρει πολύ και θέλω ν' ασχοληθώ. Το δεύτερο όμως και το κυριότερο, είναι πως αν κερδίσω, τότε το video μου θα προβάλλεται στο Mad για κάποιο διάστημα.. Και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το email μου θα φαίνεται καθ' όλη τη διάρκεια του video σε μια γωνιά, τότε το ίδιο το video λειτουργεί και ως showreel (portfolio). Κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, σημαίνει δωρεάν διαφήμιση.

Λοιπόν. Αυτό ήταν. Πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσω.

The Torn Project 3

Αυτά συμβαίνουν όταν το συνεργείο μαλακίζεται.. Αααχ Δέσπω θα μας καταστρέψεις!

Χωρίς σχόλιο

Μπήκα στο daily motion για να ανεβάσω το επόμενο video που έχω να σας δείξω και τυχαία βρήκα αυτό.. Απλά δείτε το. (Αναφορικά, ο διαγωνιζόμενος (προφανώς) έχει λίγα δευτερόλεπτα να δεί τον κύβο και να τον αναλύσει). Όταν εμείς ρίχνουμε πασιέντζες.. άλλοι κάνουν αυτό..

Απογοήτευση

The Torn Project 2

Πρέπει να βάλω το σπίτι σε μια τάξη γιατί πραγματικά με απωθεί απ' το να είμαι παραγωγικός. Το post-production του video clip πάει αρκετά καλά. Είχα 2-3 νέες ιδέες για σφήνες (μικρά σε διάρκεια πλάνα) πριν λίγο, οπότε τώρα τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα. Στην ουσία τώρα, δοκιμάζω και βλέπω, κάτι σαν trial and error. Βλέποντας το video, νομίζω πως θα χρειαστεί λίγο περισσότερα πλάνα με travelling (κίνηση της κάμερας παράλληλα με τη δράση, ή μπροστά). Νομίζω πως θα παίξω αρκετά με το concept "τριαντάφυλλο" επειδή λατρεύω τον συνδυασμό του κόκκινου με το σαπισμένο πράσινο όλης της σκηνής. Κάπως έτσι ας πούμε:

Θα εκτιμούσα πολύ μια γνώμη. Αυτά προς το παρόν. Πάω να βάλω αυτή τη τάξη που λέγαμε και μετά να συνεχίσω.

Βοηθείστε

Εδώ.

Full of faith

Με αφορμή ενα comment απο τον φίλτατο Πέτρο, ιδού ενα μικροσκοπικό δείγμα του τί ετοιμάζεται στα εργαστήρια henry grey :) Το δεύτερο video είναι το αρχικό υλικό. Enjoy και φυσικά, περιμένω γνώμες.

Lights. Camera. Torn.

Να 'μαι λοιπόν εδώ, πάλι καλά που μου θύμισε η Εύα πως έχουμε και μια υποχρέωση προς το κοινό μας (sic). Σήμερα ήτανε μια πολύ, μα πολύ Hollywood μέρα. Κατ' αρχήν θα σας ανακοινώσω επίσημα ότι θα λάβω μέρος στο διαγωνισμό Mad4Video του γνωστού μουσικού καναλιού. Για όσους βαριούνται να κοιτάξουν το link, πρόκειται για ένα ετήσιο διαγωνισμό που ξεκίνησε πέρυσι με σκοπό την ανεύρεση του επόμενου Spielberg (τρομάρα μας).

Οι κατηγορίες είναι music video clip, διαφημιστικό σποτ, funny video, mad video, short movie και animation. Πολύ πιθανόν να στείλω videos για όλες τις κατηγορίες εκτός απ το mad video γιατί πολύ απλά δε κατάλαβα τι ζητάνε εκεί. Το πρώτο βραβείο είναι ενα Scooter της Piaggio και το δεύτερο, ένα iMac. Τώρα ξέρετε και τον λόγο που λαμβάνω μέρος. Κάποια screenshots των videos αυτών θα γίνουν posted σύντομα, so, watch this space.

Σήμερα κατεβήκαμε με τη Δέσπω και την Έφη στο κέντρο της Αθήνας, στην πίσω αυλή ενός παρακμιακού εγκατελειμμένου σπιτιού (θησαυρός για φωτογραφίες) και κάναμε τα γυρίσματα του video clip του τραγουδιού Torn της Natalia Imbruglia. Η πρωταγωνίστρια του videoclip συνεργάστηκε επιτυχώς με τον σκηνοθέτη και το συνεργείο της παραγωγής (εμένα και τη Δέσπω ντε), εκτός απ' τις φωνές που της έριχνα όταν στεκότανε σαν κολώνα. Η Έφη, σαφώς, ως ψηλομύτα ηθοποιός (πλάκα κάνω), έβριζε τη Δέσπω με ακλόνητα επιχειρήματα όπως "Αυτή φταίει". Εμφανίζομαι και γω κάπου στο τέλος του video clip (μη χάσω) αλλά μόνο βρίσιμο τρώω.

Παρά τα μικρά τεχνικά προβλήματα που είχαμε, τα γυρίσματα, ή τουλάχιστον αυτά που θα γυρνάγαμε σήμερα, τελείωσαν μ' επιτυχία. Τώρα βρισκόμαστε στη στάδιο του post-production. Πιστεύω ακράδαντα πως θα τα πάμε καλά, για να μη πω κάτι παραπάνω. Οπότε, ευχηθείτε μου καλή τύχη, και ξανά, watch this space για την εξέλιξη.

Δημιουργία

Είμαι Κατενθουσιασμένος!!

Απόψε θα γράψω και τον λόγο!

Πάω για γύρισμα.

Αθώα Απορία #3

Θα κυκλοφορήσει ποτέ κάποια συλλογή με όλες τις ΝΕΕΣ στάσεις που παρουσιάζουνε κάθε μήνα τα Cosmopolitanish περιοδικά;

"94 821 Στάσεις Που Θα Τον Ξετρελάνουν"

Να συνεχίσω να ελπίζω?

Αθώα Απορία #2

Είναι τυχαίο που όλες οι σημαντικές συσκευές που χρειάζονται μια-δυο εργάσιμες μέρες να φτιαχτούν/ αντικαταστηθούν/ σταλούν σπάζουνε ανήμερα αργιών ή μήπως συνομωτεί το σύμπαν εναντίον μου;

Life's Good

Έχω παραμελήσει το blog για λίγο καιρό, κυρίως για τρεις λόγους. Κατ' αρχήν, ήμουνα στη Λισαββώνα μέχρι τις 28 του Μάρτη. Κι ο λόγος που πήγα εκεί ήταν, ας το πούμε, επαγγελματικός (βοηθούσα τον Felix ν' αδειάσει το μαγαζί του, αφού θα μετακομίσει στην Αθήνα πριν το Καλοκαίρι). Ο δεύτερος λόγος είναι οτι τη Πέμπτη κάηκε η οθόνη του υπολογιστή (που δεν είναι καν δικός μου), και χάρη στο καταπληκτικό service της LG, έχω σήμερα μια ολοκαίνουρια οθόνη (να' ναι καλά η εγγύηση). Ο τρίτος λόγος είναι πως αυτή τη περίοδο έχω τόσα πράγματα μέσα στο μυαλό μου που ειλικρινά δε ξέρω απο που να ξεκινήσω να λέω. Όχι πως είμαι υποχρεωμένος να τα μοιραστώ, αλοίμονο, απλά ήθελα να τα βγάλω απο μέσα μου (τουλάχιστον να γλυτώσω απ' τις αυπνίες που με βασανίζουν τις τελευταίες μέρες).

Η καμένη οθόνη (RIP) μου έδωσε την ευκαιρία να συνηδητοποιήσω τρια πράγματα:

- Είναι σχεδόν θλιβερό το πόσο εξαρτάται η διάθεση (και μερικές φορές ψυχολογία μου) απο ένα μάτσο κυκλώματα.

- Η ελληνική τηλεόραση δε θα μπορούσε να 'ναι χειρότερη.

- Μετά απο έξι ώρες ποδηλασίας στους δρόμους της Αθήνας, ξέρεις πως θα ένιωθες αν κατρακυλούσες απο ένα γκρεμμό με δεμένα τα χέρια.

She hates me

Είναι μια μεσήλικη αριστοκράτισσα, γεννημένη ποτέ κι αθάνατη. Πιο όμορφη απο πολλές. Πιο έξυπνη απ' όλους. Xήρα μύριες φορές. Ποθητή απ' άλλους τόσους. Η φιγούρα της ψηλή, ο χώρος της λίγος. Οι ρυτίδες γοητευτικές, ίσως μόνο στο δικό της πρόσωπο. Έχει τη μύτη ψηλά και το τσιγάρο στις άκρες των λεπτών της δαχτύλων, που κάθε τόσο ακουμπάει στα βαμμένα με κόκκινο χείλη. Στέκεται στη μέση της αίθουσας γεμάτη με κόσμο, ακίνητη, σαν άγαλμα της Αναγέννησης, περιτριγυρισμένη απο γοητευτικούς άντρες με κουστούμια που της υπόσχονται χρυσαφικά κι ανάκτορα. Ίσως να τους γύρισε νωχελικά το ανέκφραστο βλέμμα της μια φορά. Δε πρόσεξα καλά. Προσπαθώ να πάρω το θάρρος να τη πλησιάσω. Και πριν ακόμα το καταλάβω, περπατάω δειλά προς το μέρος της, νομίζω πως σκόνταψα σε κάτι αλλά δε με σταμάτησε. Θέλω να πάρω μια γεύση, τόσο δα, απο το είναι της. Τρέμω μπροστά της. Με κοιτάει με το μισό του ματιού της (παραπάνω δεν αξίζω) και, σα να με περίμενε και μες στην απεραντοσύνη του σαρκασμού της, με παίρνει απ' το χέρι, εμένα τον φτωχό και τον άσχημο, που ούτε χρυσαφικά, ούτε ανάκτορα μπορώ να της χαρίσω. Με οδηγάει αργά σ' ένα απ' τα υπνοδωμάτια του δεύτερου ορόφου. Κλείνει τη πόρτα πίσω της και με βάζει σα μωρό στο κρεβάτι. Μου αφαιρεί ένα-ένα τα ρούχα και πριν ακόμα καταλάβω τι συμβαίνει, είμαι πια δεμένος στο κρεβάτι, υποδουλωμένος στις όποιες επιθυμίες μπορεί να κρύβει ο λαβύρινθός της. Με μια κίνηση σχεδόν υπνωτική πλησιάζει το κεφάλι μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί.

Δε θα σου κάνω τη χάρη ακόμα.

Και μ' αφήνει εκεί.

(Τη λένε Έμπνευση και είναι σαδίστρια.)

Sleepless in Zurich

The time is almost half past seven and I'm waiting for the plane that' ll take me back home. My heart is beating cause I think my mom is trying to reach me. (She can't know I'm abroad - long story). I'm writting in English because they don't --really-- use Greek here...

I'm just dying of boredom and I thought what better way to spend my time than leave a mark here, making sure that my (not so far) future self knows that there really isn't any place like home.

Η ζωή είναι #2

Έξω ξημερώνει η μέρα που περίμενα. Το μεσημέρι πετάω για Λισσαβώνα, οπότε τέτοια ώρα αύριο θα κοιμάμαι ήδη στην αγκαλιά του Felix. Αυτή τη στιγμή, είμαι ευτυχισμένος (αλλά κάτι μου λέει ότι θα σβήσω αυτό το post μόλις επιστρέψω).

Στο επανιδείν και καλά να περνάτε!

Η ζωή σ' ένα λεπτό

Θυμάστε την ιδέα με τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης;

Ξεχάστε την.

Σήμερα πήρα την απόφαση να γυρίσω 180 μοίρες και να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε θέμα αισθητικής, κυρίως. Η βασική ιδέα παραμένει ίδια. Γέννηση. Ζωή. Θάνατος. Μόνο που αυτή τη φορά, δε πρωταγωνιστούν τα στοιχεία της Φύσης, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Σχεδόν.

Συνηδητοποιώ πως πάντα μ' ενδιέφερε πιο πολύ το motion design παρά οτιδήποτε άλλο. Και είναι σημαντικό να κάνω κάτι που θα μου κρατήσει το ενδιαφέρον για τρεις μήνες, και θα μ' εμπνέει διαρκώς. Κι αυτό το βρίσκω μόνο σ' αυτό. Το motion design είναι για εμένα μια τέχνη χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς. Μια έκρηξη χρωμάτων, σχημάτων και λέξεων σ' ένα χωροχρονικό πανδαιμόνιο ιδεών. Και θέλω να κάνω αυτό. Γιατί μ' εμπνέει, γιατί μ' εκφράζει, γιατί μ' ενθουσιάζει, γιατί μ' εκπλήσσει, κι άλλα χίλια γιατί.

Το concept: Η αναπάρασταση της ζωής μέσα σ' ένα λεπτό (ή και περισσότερο, δε μπορώ να ξέρω ακόμα) μέσα απο χρώματα, σχήματα, τυπογραφία, φωτογραφία και ψυχή. Η σύλληψη. Το έμβρυο. Η γέννηση. Τα πρώτα αβέβαια βήματα. Η πρώτη ηχηρή λέξη. Ο χρόνος. Το πρώτο κόκκινο ποδήλατο. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Οι πρώτες φιλίες. Ο πρώτος έρωτας κι η πρώτη ερωτική απογοήτευση. Το ξεπαρθένιασμα. Οι εφτά κύριες ανάγκες του ανθρώπινου είδους. Η αυθεντική δημιουργία. Η επανάσταση. Η αρρώστια. Ο πραγματικός έρωτας. Η ανάγκη. Ο χρόνος. Τα πάρτυ. Ο γάμος. Η ένωση. Η δουλειά κι η οικογένεια. Οι καβγάδες. Η αβεβαιότητα. Η αγάπη. Η κρίση. Ο χρόνος. Η επιτυχία. Η ικανοποίηση. Η δημιουργία. Ο χρόνος. Οι πρώτες γκρίζες τρίχες. Η ανασφάλεια. Ο φόβος. Ο χρόνος. Η εμπειρία κι η γνώση. Ο χρόνος. Κι ο Θάνατος.

(Όχι απαραίτητα σ' αυτή τη σειρά)

Είμαι κατενθουσιασμένος μ' αυτό κι ελπίζω να είμαι μέχρι το τέλος Μαίου που πρέπει να το παραδώσω. Σαφώς θα χρειαστώ τις γνώμες ανθρώπων που έχουνε ζήσει, όσο να 'ναι, περισσότερο απο εμένα. Έτσι κι αλλιώς, σ' αυτούς θα το αφιερώσω. Η εικόνα λέγεται Πικρό κι είναι ένα απο τα αγαπημένα μου δημιουργήματα, υποθέτω πως είναι ώρα να εισχωρήσετε λίγο στο δημιουργικό μέρος του μυαλού μου.

H Vodka που αγνοείται

Ανοίγω νωχελικά το πακέτο κι αρπάζω ενα απ' τα τελευταία Marlboro της βραδιάς. Το ανάβω και κάνω μια απ' τις χιλιάδες τζούρες που με φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στο τάφο (Να θυμηθώ να το κόψω... κάποτε). Ξαπλωμένος στο καναπέ, κοιτάω το ταβάνι που κάθε στιγμή που περνάει μου δείχνει κάτι διαφορετικό, μια ψυχεδέλεια ιδεών σε κάτι τόσο άψυχο. Ο Felix μου είχε πεί κάποτε, πως όταν θέλω να βρώ μια ιδέα, να κοιτάω το ταβάνι, ή ένα τοίχο. Κι η ιδέα θα 'ρθει. (Να θυμηθώ να του την πώ, γιατί ιδέα δε βρήκα, και μ' έπιασε πονοκέφαλος με τόσο σκέψιμο).

Κάνω δυο-τρείς τζούρες ακόμα, μη πάει χαμένο το τσιγάρο (τρομάρα του), και το σβήνω στο τασάκι που 'χω σταθεροποιήσει στη κοιλιά. Λίγα λεπτά μετά σηκώνομαι και πάω στον υπολογιστή. Πάω μια βόλτα απ' το αγαπημένο Λολιτάκι κι αφήνομαι για λίγο στις ναρκωτικές λέξεις κι εικόνες που 'χει σκορπίσει. Στο φόντο η μουσική που μας αφιερώνει, καταπληκτική όσο κι αυτός, κι είναι η τελευταία φορά που το λέω γιατί τον έχω ζαλίσει. Μετά, ένα λεπτό απραξίας. Γυρίζω το κεφάλι προς το κοντινότερο παράθυρο, και γίνομαι μάρτυρας ενος φόνου που κάποιοι το λένε αυγή.

Ξενύχτησα. Πάλι.

Έχω περάσει τη πιο αποβλακωτική βδομάδα της ζωής μου. Μ' είχε καταπιεί ενα ωράριο που με ήθελε να πηγαίνω για ύπνο στις 7 (και ν' ακούω τη Νανά απ' το ραδιόφωνο να καλημερίζει το σύμπαν ολόκληρο) και να ξυπνάω στις 5, μια ώρα πριν νυχτώσει. Να 'χει γίνει η νύχτα μέρα κι η μέρα ύπνος. Καταβρόχθιζα και τα τσιγάρα το ενα μετά το άλλο, λες κι ήτανε φρουτάκια κι έτρωγα στις 11-12 η ώρα το βράδυ (φοιτητής είμαι, μαντέψτε τι) αν κι αυτό τρία χρόνια πάει τώρα, δεν είναι κάτι καινούριο. Και να πεις ότι δούλευα, να πω ντάξει, δε γαμιέται; Τουλάχιστον βγήκε κάτι απ΄όλο το ξενύχτι. Αλλά όχι. Είτε χασομερούσα στο internet, είτε μιλούσα με άσχετους τύπους online, είτε έριχνα πυρηνικές στην Αμερική, είτε άλλα χίλια πράματα που είχαν πάρει τον ρόλο της δικαιολογίας να μη δουλέψω.

Τη Παρασκευή είχε έρθει η Έφη σπίτι μου κι είπα, δε γίνεται, θα ξεχαζέψω λίγο. Έλα όμως που έφερε μαζί της και τον φορητό για να σκιστούμε στο παίξιμο. And so we did. Και πάλι ξενυχτήσαμε, ομαδικά αυτή τη φορά, και δε λέω, πλάκα είχε, αλλα του πούστη, είχα γίνει νυχτερίδα. Μέχρι που μας κάλεσε για τη γιορτή του ο Θοδωρής, ε και δε μπορούσαμε να πούμε όχι, ευκαιρία να βγούμε κι απ' το σπίτι, σκέφτηκα. Ντυνόμαστε λοιπόν, εμείς τα geeks, και φεύγουμε για Κολωνάκι. Πήραμε και μια Absolut για δώρο, μη πάμε με άδεια χέρια σαν τους μαλάκες (που είμαστε).

Κι όμως, με άδεια χέρια πήγαμε.

Περιληπτικά, κι επειδή αυτή τη στιγμή με πονάει ν' αναπολήσω τις στιγμές αγωνίας που ήδη ζήσαμε, τη Βότκα τη ξέχασα στον σταθμό της Ομόνοιας, το πήραμε όμως χαμπάρι στον Ευαγγελισμό, και μετά απο μια προσπάθεια να γυρίσουμε πίσω, έτσι για να πούμε οτι δοκιμάσαμε, βρεθήκαμε Ακρόπολη. Πραγματικά, μή ρωτήσετε. Ήμουνα σίγουρος πως απο στιγμή σε στιγμή θ' ακούγαμε στα μεγάφωνα να λένε "Ο σταθμός της Ομόνοιας εκκενώνεται για λόγους ασφαλείας. Παρακαλώ μη πανικοβάλλεστε". Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ακούσαμε. Μετά απο είκοσι λεπτά αναμονής στον σταθμό της Ακρόπολης, πέρασε ένα τρένο. Κυριολεκτικά. Μας πέρασε. Αποσυρόταν. Ήταν ήδη δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και ο σταθμός έκλεινε.

Όποιος και να πήρε το κόκκινο κουτί απ' την Ομόνοια, αν ακούει... ας μου πεί τουλάχιστον ότι η Βότκα είναι καλά.

Φτάσαμε στο σπίτι του Θοδωρή σαφώς εξαντλημένοι αλλά με διάθεση για τρελό ξεσάλωμα, όλως παραδόξως. Αυτό δεν έγινε. Αντιθέτως, είχε πάρει ενα παιδί τη κιθάρα και τραγουδούσανε "κλασσικά" ελληνικά τραγούδια (μερικά απο τα οποία πραγματικά μ' αρέσουν) αλλά δεν ήμουνα στη φάση βρε αδερφέ, πως να το κάνουμε. Άμα θέλω να μελαγχολήσω θα το κάνω μόνος μου. Ο μουσακάς του Θοδωρή, ωστόσο, έσκιζε.

Φύγαμε κατα τις τέσσερις, και στο δρόμο που ψάχναμε για ταξί μετρήσαμε τουλάχιστον πενήντα Smart. Είναι κάποια μόδα τα Smart στο Κολωνάκι; Πάνε ασορτί με τις μικροσκοπικές τσάντες;

Γυρίζω το κεφάλι προς το κοντινότερο παράθυρο. Έξω ξημερώνει και εγώ αναρωτιέμαι αν η Βότκα ζει.

Ας Αρχίσουν οι Χοροί

Σήμερα ξεκινάω το σημαντικότερο, ίσως, έργο της μέχρι τώρα καριέρας μου στο χώρο της δημιουργίας. Σκέφτομαι αν θα ήταν πρέπον να δείχνω εδώ τη πορεία, απο τη σύλληψη της ιδέας μέχρι και το τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για τη διπλωματική μου στη σχολή, μια ταινία διάρκειας ενός μέχρι δυο λεπτών. Το θέμα είναι, η Γέννηση, η Ζωή και ο Θάνατος μέσα απο τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης. Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε σχόλια και γνώμες (Χλωμό το βλέπω αλλά δε πειράζει).

Αυτά προς το παρόν.

Οι Διαδρομές Είναι Παύσεις

"Αυτό είναι, για μένα, το πιο όμορφο και το πιο θλιβερό τοπίο του κόσμου. Είναι τα ίδιο με το τοπίο της προηγούμενης σελίδας, όμως το σχεδίασα ακόμη μια φορά για να σας το δείξω καλύτερα. Σ' αυτό εδώ το μέρος εμφανίστηκε ο μικρός πρίγκιπας, κι ύστερα χάθηκε. Κοιτάξτε όσο μπορείτε πιο προσεχτικά τούτο το τοπίο, έτσι ώστε να 'σαστε σίγουροι πως θα το αναγνωρίσετε αν κάποια μέρα ταξιδέψετε στην Αφρική, μέσα στην έρημο. Και αν τύχει να περάσετε από 'κει, πολύ παρακαλώ σας, μη βιαστείτε, περιμένετε λίγο, ακριβώς κάτω απ' τ' αστέρι! Αν τότε ένα παιδί έρθει κοντά σας, αν γελάει, αν έχει κατάξανθα χρυσά μαλλιά, αν δεν απαντάει όταν του κάνετε ερωτήσεις, θα μαντέψετε με σιγουριά ποιος είναι. Τότε φανείτε ευγενικοί! Μην μ' αφήσετε στην τόση μου θλίψη: γράψτε μου γρήγορα πως ξαναγύρισε ..."

Πέντε στιγμές μετά, διαβάζω ξανά το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου, όπως κάνω με κάθε κείμενο που απλώνει τις λέξεις του γύρω μου και με κάνει δικό του. Το κλείνω διστακτικά, αβέβαιος αν είμαι έτοιμος ν' αποχαιρετήσω τον (πραγματικά μεγάλο) μικρό πρίγκηπα, και νιώθω για λίγο τυχερός που με μια στροφή της κεφαλής μου μπορώ να δω το σκοτάδι ν' απλώνεται περήφανα στον νυχτερινό ουρανό μιας διακριτικά μελαγχολικής Πορτογαλίας.

Στρίβω βιαστικά το βλέμμα στον γλυκό μου Felix, σε μια αδέξια προσπάθεια να χωρέσω στο νού μου όσες εικόνες μπορώ ετούτη εδώ τη στιγμή. Και με έκπληξη βλέπω να παίρνουν μορφή στο σχεδόν ναρκωμένο του πρόσωπο όλα εκείνα τα παιδιάστικα χαιδευτικά με τα οποία τον πειράζω κάποιες φορές. Κοιμάται σαν χίλια μικρά παιδιά στον ώμο μου, και παρά τα χρόνια που με περνάει, νιώθω (ίσως όχι για πρώτη φορά) ο μεγαλύτερος απ' τους δυο μας.

Τον κοιτάω για λίγο, και λίγο ακόμα, και σκέφτομαι πως έχω μια ολόκληρη ζωή μπροστά να τον κοιτώ. Στο υποφωτισμένο εσωτερικό του λεοφωρείου θαρρώ πως όλοι κοιμούνται εκτός απο μένα, σαν να 'χει σταματήσει ο χρόνος μόνο για μένα, λες και μ' έχει λυπηθεί ο Θεός και μου 'δωσε δυο λεπτά προθεσμία να χαρώ ότι προλάβω.

Γυρνάω το κεφάλι στο παράθυρο κι αποχαιρετώ τα πράγματα που φεύγουν, καλωσορίζοντας αυτά που έρχονται. Χωρίς να το σκεφτώ. Πόσο μαγευτικά είναι αλήθεια τα (επίγεια) ταξίδια το βράδυ. Πόσο σε κάνουν να μελαγχολείς για όλα και για τίποτα την ίδια στιγμή. Για ζωές που άφησες στη μέση, για φίλους που έφυγαν, για πράγματα που δεν έκανες, για όλα αυτά που έκανες και μετανοιώνεις, για μέρες που δεν έζησες και για μέρες που δε θα ζήσεις.

Οι διαδρομές είναι παύσεις.

Δραπετεύω απο την γραμμική για ώρες πορεία και ταξιδεύω αλλού. Στο σπίτι εκείνο που είναι μέσα έξι ψυχές που μ' αγαπάνε περισσότερο απ' όλους. Περισσότερο ίσως κι απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν επέμενε άδικα ο Μικρός Πρίγκηπας όταν έκανε ερωτήσεις. Αλλα είμαι πια σίγουρος ότι εκείνη τη μαγική στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε για μένα, πήρα απάντηση στις δικές μου.

Χαζεύοντας το άπειρο ρωτάω την Αλεπού. Πόσοι κλαίνε γι' αυτό τον ουρανό απόψε;

Ο Κακός Λύκος

Μια πιο ενήλικη, ρεαλιστική και δραματική εκδοχή της ιστορίας της Κοκκινοσκουφίτσας (ναι, καλά ακούσατε). Ευχαριστώ τον Σ. για το link.

Η ζωή είναι #1

"Dear, dear reader: how to begin to tell our story, without exploding into a million disconnected pieces or appearing to melt into one big globular humanistic blob?


Γιώργο σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες.

Μελαγχολείστε, κάνει καλό.

Δε θυμάμαι που το 'χω ακούσει, ίσως να το 'χει πεί η Ε. ή ο Felix.. Ότι μόνο όταν είσαι μελαγχολικός είσαι ειλικρινής, και με τον εαυτό σου, και με τους άλλους. Ειλικρινής όχι στα λόγια, γιατί όσο εύγλωττος και να 'σαι, δε νομίζω να μπορείς να εκφράσεις με απόλυτη ακρίβεια αυτό που ακριβώς νιώθεις, οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Γιατί ξέρουμε τόσο λίγα για εμας, αλήθεια. Δε ξέρω αν είμαι πιο ειλικρινής όταν είμαι μελαγχολικός, αλλά συνηδοτοποιώ (ευτυχώς ή δυστυχώς) ότι είμαι πιο ισορροπημένος. Ξέρω που στέκομαι, και ότι συμβαίνει γύρω μου, και μέσα μου, το παρατηρώ με μια ηρεμία, σχεδόν μουδιασμένος.

Μετά απο μια αναζήτηση της λέξης μελαγχολία στο www.answers.com ανακαλύπτω ότι η ερμηνεία της λέξης ως ουσιαστικό είναι:

1. Sadness or depression of the spirits; gloom: “There is melancholy in the wind and sorrow in the grass” (Charles Kuralt).
2. Pensive reflection or contemplation.

και ως επίθετο είναι:

1. Affected with or marked by depression of the spirits; sad.
2. Tending to promote sadness or gloom: a letter with some melancholy news.
3. Pensive; thoughtful.

Προφανώς, η λέξη μελαγχολικός έχει δυο ερμηνείες. Η μια είναι η ευρέως γνωστή ως λυπημένος ή σε κατάθλιψη. Η άλλη όμως, που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα, είναι αυτός που συλλογίζεται βαθιά μέσα του, που διαλογίζεται, που σκέφτεται. Κι αυτό επαληθεύει σε μεγάλο βαθμό τα λεγόμενα (είτε του Felix, είτε της Ε.). Όταν είμαι μελαγχολικός, δε συνεπάγεται στο ότι είμαι λυπημένος για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Και αυτή τη στιγμή χαίρομαι που είμαι αρκετές φορές μελαγχολικός (κυρίως κάτι μοναχικά βράδυα). Γιατί μόνο τότε μπορώ πραγματικά να σκεφτώ καθαρά και ολοκληρωμένα τα διάφορα χαζά που με απασχολούν. Γιατί μόνο τότε μπορώ πραγματικά να δημιουργήσω αφού οι ιδέες βγαίνουν απευθείας απ' τη ψυχή. Γιατί μόνο τότε μπορώ να συνειδητοποιήσω. Κι ας δεν έχω το χαμόγελο ζωγραφισμένο περήφανα στα χείλη. Ξέρω ότι θα μου κάνει καλό. Ζήτω η μελαγχολία λοιπόν.

Πικρό

Τι χρώμα να 'χει και τί γεύση
και τί μυρωδιά κι άκουσμα να 'χει
κείνη η στιγμή
η μια στο άπειρο που φοβάσαι
και τρέμεις
τί γεύση να 'χει;

7 Λεπτά

Just how long will these days take
waiting for an earthquake
seems one already came
when the buses are electric
you don't gotta be so quick
writing up your name
cause in the plate-glass city here
we build things pretty, dear
they all go down in flames
and all your bleeping and glitching
won't sound so bitchin
if time keeps on the same.
new friends to make
going away
hope you can stay
so we can say

Leave the party for a joyride
cause baby time is on our side
or so we'd like to claim
can't believe we've gotta take down
all the dudes who break down
it's something in the rain
and bout your friend in the coffin
babe it don't happen that often
don't hang your head in shame
cause all your popping and locking
you rollin and rockin
might still, might still remain.
new friends to make
going away
hope you can stay
so we can say

Circlesquare - 7 minutes

Αθώα Απορία #1

"Η συνεύντεξη της Δέσποινας Βανδή και του Ντέμη Νικολαϊδη σε γνωστό διεθνές περιοδικό που θα συζητηθεί"

Θα βγάλουν ειδική ανακοίνωση για ν' αρχίσουμε να το συζητάμε ή μπορούμε να πάρουμε τη πρωτοβουλία?

Πάγωσε ο χρόνος

Είμαι άνθρωπος που αγαπάει πολύ τις εκπλήξεις. Όταν αυτές είναι ευχάριστες φυσικά. (Αν και δυσκολεύομαι να φανταστώ κάποιον που αγαπάει και τις δυσάρεστες εκπλήξεις. Απο την άλλη, δυσάρεστες θεωρούνται οι εκπλήξεις που προκαλούν αρνητικά συναισθήματα σ' αυτόν που εκπλήσσεται, οπότε και συνεπάγεται ότι κανείς δεν αρέσκεται στις δυσάρεστες εκπλήξεις.)

Τώρα λοιπόν θα μιλήσω για εκπλήξεις. Οι σημαντικότερες που μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό, είναι τρείς. Η πρώτη έκπληξη είναι μια που αφορά τον πολυαγαπημένο μου Felix, όταν έλαβα στο κινητό μου μήνυμα ότι το πακέτο που (υποτίθεται πως) είχε στείλει για τα εικοστά πρώτα μου γενέθλια, μόλις ήρθε, κι είναι έξω απ' τη πόρτα μου.

Η δεύτερη και τρίτη έκπληξη αφορούν τη λατρεμένη μου μαμά, που όσο πιο πολύ την αγαπάω, τόσο λιγότερο της το δείχνω (Να θυμηθώ να δείξω στη μαμά μου ότι την αγαπώ). Καθώς ετοιμαζόμουνα λοιπόν να βγώ ενα βράδυ (Αυγούστου; Ακόμη δε καθάρισα το σκουριασμένο μου μυαλό) η μαμά μου που αγαπώ μού έκανε την ερώτηση που λίγο πολύ όλα τα γκέϊ παιδιά του πλανήτη τρέμουν, μ΄εναν τόνο κι ένα ρυθμό που δε χρειάζεται να ΄σαι σπουδασμένος για να καταλάβεις ότι πρόκειται για κάτι κρίσιμο.

Να σου κάνω μια ερώτηση;

Κι όπως όλα τα γκέϊ παιδιά του πλανήτη, κι εγώ ήξερα τότε ότι αυτή είναι η πιο SOS ερώτηση που μπορεί να κάνει μια μάνα στο παιδί της. Δεν το παίρνει το ποτάμι σκέφτηκα, ενώ την ίδια ώρα είχα έτοιμη την απάντηση κρυμμένη στο λαιμό, λίγο πιο πάνω απ' το Μήλο του Αδάμ.

Είσαι straight;

Αυτή η κλισέ έκφραση που λένε κάποιοι "Χάθηκε η Γη κάτω απ' τα πόδια μου" ή "Ο χρόνος πάγωσε για λίγο". Τίς έβρισκα απίστευτα γελοίες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή. Γιατί εκείνη τη στιγμή, όλα αυτά που κοροίδευα, συνέβαιναν σ' εμένα. Και διόλου δε με νοιάζει που βοηθώ στην επιβίωση ενός διαχρονικού κλισέ.

Μαμά! Φυσικά!

Και το 'πα και με θυμό κιόλας. Λες και με πρόσβαλε η αδιάκριτη ερώτηση μιας μάνας που θέλει να ξέρει τι σκατά γίνεται με τον γιό της. Η αλήθεια είναι πως, ακόμα μετανιώνω που δεν είπα την αλήθεια στη μαμά μου εκείνη την ημέρα, υποθέτω πως θα με γλίτωνε απο πολύ κόπο, και υποθέτω ακόμα πως για να ρωτάς μια τέτοια ερώτηση, πάει να πεί πως είσαι έτοιμος ν' ακούσεις και την απάντηση, όποια κι αν είναι αυτή.

Η τρίτη όμως έκπληξη που με συντάραξε ακόμα περισσότερο ήταν μια άλλη ερώτηση που μου 'κανε η μαμά μου προχθές απ' το τηλέφωνο.

Τί θα κάνεις τελικά; Θα μείνεις Αθήνα;

Εδώ θα πρέπει να συστηθώ όμως, για να καταλάβετε γιατί με εξέπληξε αυτή η ερώτηση.

Γειά σας. Με λένε Henry Grey, κατάγομαι απ' τη Πάφο της Κύπρου και είμαι τελοιόφοιτος στην Αθήνα, μετά απο τρια χρόνια σπουδών. Οι γονείς μου θέλουν να επιστρέψω στην Κύπρο, με το που τελειώσω τη σχολή εδώ. Αλλά εγώ θέλω (κατα ένα 80% - θα το συζητήσουμε άλλη φορά) να μείνω μόνιμα στην Αθήνα.

Οπότε τώρα καταλαβαίνετε γιατί εκπλάγηκα όταν άκουσα αυτό. Είναι έτοιμη η μαμά μου να κόψει τον ομφάλιο λώρο; Συνηδητοπίησε πως αν επιστρέψω στη Κύπρο θα διακόψω τη σχέση μου με τον Felix; Είναι μήπως ώρα να πάω για ύπνο, γιατί είναι ήδη 6:36 το πρωί;

Καληνύχτα σας.

Πάλι εσύ εδώ;

Εδώ και δυο μέρες προσπαθώ να βρώ ενα τρόπο να ξεκινήσω αυτό το αναθεματισμένο blog και δε λένε να βγούν οι λέξεις απ' το σκουριασμένο μου μυαλό (να θυμηθώ να το καθαρίσω). Αποφάσισα λοιπόν να τιμήσω εναν άνθρωπο που θεωρώ (πλέον) ήρωά μου, σαν ενα αλλιώτικο Ευχαριστώ. Ευχαριστώ κύριε George Le Nonce. Για πολλούς μικρούς λόγους, που θέλω να κρατήσω για μένα, αλλά κυρίως για τον ακατάπαυστο έρωτα που έχεις για τον άνθρωπο σου, για τον "καλό" σου, όπως τον αποκαλείς. Την σχέση σου. Τον άντρα του. Τώρα θα μου πείτε, ε και; Δεν είναι ο μόνος που είναι ερωτευμένος με τον σύντροφό του. Ναι, είναι όμως απ' τους λίγους ανθρώπους που "ξέρω" (αν όχι ο μόνος) που είναι ερωτευμένος με τον σύντροφο του, εδώ και 13 ολόκληρα χρόνια. Τότε που τα περισσότερα ζευγάρια περνούν στην περίοδο της αποσύνθεσης τους, και το Καλημέρα γίνεται Πάλι εσύ εδώ;

Ευχαριστώ κύριε Γιώργο που κάθε σου Παραλήρημα είναι έμπνευση για να γράψω, και κάθε Προσωπικό σου έμπνευση για ν' αγαπήσω (και ν' αγαπηθώ). Σε θαυμάζω, τώρα, και πάντα (κι ας μη σε ξέρω τόσο καλά, θα χαρώ να σε μάθω).