Βιέννη.

(Μια φωτογραφία απο τη καταπληκτική Δέσπω που όσες φορές κι αν τ' ακούσει, δε πιστεύει πως είναι πραγματικά καλή σ' αυτά που κάνει. Δείτε το κόσμο μέσα απ' τα μάτια της, κάπου εδώ.)

Αυτό το Πάσχα ήταν περίπου όπως το περίμενα. Ήσυχο, χωρίς σκοτούρες, δράματα και ιδιαίτερες εκπλήξεις. Οι διακοπές του Πάσχα στη Κύπρο, είναι για μένα αναιρετικές ή συμπληρωματικές αυτών των Χριστουγέννων, καθώς όλες οι τύψεις με τις οποίες φεύγω κάθε Γενάρη (που ήμουνα συνέχεια με τους φίλους και σχεδόν καθόλου με την οικογένεια) εξαφανίζονται μαγικά όταν αφιερώνω το Πάσχα περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Είδα τη μαμά, που τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που με βλέπει μ' αγκαλιάζει πιο σφιχτά. Είδα τον μπαμπά, που προσπαθεί ακόμα να με πείσει με χαριτωμένα υπονοούμενα να μείνω στη Κύπρο. Είδα την μεγάλη μου αδερφή, που παραμένει η πιο γλυκιά μαμά που ξέρω. Είδα και την άλλη μου αδερφή, που αυτή την ώρα πετάει για Μάλτα.

Είδα τον μικρό μου αδερφό, ο οποίος μεγάλωσε και άλλαξε απότομα (προς το καλύτερο) κι έμαθα με ιδιαίτερη συγκίνηση πως με θεωρεί τον καλύτερο του φίλο. Είδα την μικρότερη απ' όλα τ' αδέρφια μου που, νομίζω πως έχει φτάσει σε μια ηλικία που μπορώ να πω με σιγουριά πως θα είναι στα 20 της χρόνια (όταν θα 'μαι εγώ 30). Είδα και το μικρό μου ανηψάκι, το οποίο έχω ερωτευτεί, να κατορθώνει πράγματα, να προφέρει λέξεις και να εκφράζει επιθυμίες όπως μόνο ενα δεκαεφτάμηνο μωράκι μπορεί. Για κάποιο παράξενο λόγο, μ' έχει βαφτίσει Κα. Πολύ το προτιμώ απο το Λάκα που φωνάζει τον αδερφό μου (Νικόλα).

Το Πάσχα ήταν το νοικιασμένο απ' τη Κυψέλη DVD που πήρα κατα λάθος στη Κύπρο και χρειάστηκε να στείλω πίσω με courier. Ήταν το τηλεκοντρόλ του Nova που είχε γίνει η προέκταση του χεριού μου, τόσο πολύ που φεύγοντας απ' το σπίτι χθες βεβαιώθηκα πως δε το παίρνω μαζί μου. Ήταν το κερασμένο (απο μας) κρασί που πίναμε στο Νότο, εξετάζοντας τη πιθανότητα να στηρίζεται ο μαζοχισμός που με χαρακτήριζε στο στρατό σε υποσυνείδητες σεξουαλικές βάσεις. Ήταν οι καταπληκτικές στιγμές που πέρασα με την Δέσπω και την Εύα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στη Boite. Ήταν οι πραγματικά ασυνάρτητες φωτογραφίες πεζών που έβγαζα μέσα απ' το αμάξι καθώς πηγαίναμε την Εύα σπίτι.

Ήταν η ιδιαίτερη ιδέα που μοιράστηκα με τον Γιάννη ένα βράδυ στο Επαφές. Ήταν ο Eduardo που μας έκανε να νιώσουμε ακόμη πιο ωραία στο Brazilero. Ήταν ο Μιλάω-Καλύτερα-Στη-Καθαρεύουσα-Παρά-Στα-Νέα-Ελληνικά ιερέας του χωριού μου, που μας την είπε εμάς που γυρίσαμε για λίγο και είδαμε τα πυροτεχνήματα του Μεγάλου Σαββάτου, αλλά μούγγα για τις κροτίδες-βόμβες ΜΕΣΑ στην Εκκλησία. Ήταν η επιβεβαίωση ότι η Acer είναι ο χειρότερος κατασκευαστής υπολογιστών ανα το παγκόσμιο (Το laptop μου είναι νεκρό). Ήταν ο κουρέας μου, που εκτός απο techno-freak έγινε και χαζομπαμπάς πριν τέσσερις μήνες. Ήταν η διπλωματική που δεν έκανα. Ήταν ο Felix που με ανησύχησε όταν είχε το κινητό του κλειστό για 16 ώρες (κάτι παθαίνω). Ωραία ήτανε.

Τώρα περι Torn. Τη πρώτη βδομάδα στη Κύπρο περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία ενα CD απ' την Έφη. Το CD που περιείχε τη τελική έκδοση του Torn, έτσι όπως στάληκε και στα γραφεία του Mad. Η τραγική αλήθεια είναι πως το τελικό ΔΕΝ το 'χα δει εγώ, καθώς όταν έφευγα για το αεροδρόμιο της Αθήνας, ο υπολογιστής το 'κανε ακόμα render (Είναι η διαδικασία όπου ο υπολογιστής ξερνάει όλα τα δεδομένα που του 'χεις δωσει, όλα τα εφφέ, όλα τα clips κι όλα τα μπιχλιμπίδια τελοσπάντων, σ' ένα αρχείο video). Όταν το είδα επιτέλους στη Κύπρο, την απογοήτευση που ένιωσα όταν συνηδητοποίησα πως όλο το video είναι θαμπό, δε πρόκειται να τη ξεχάσω. Κι αυτή η θαμπάδα έγινε εντελώς κατα λάθος, λόγω μιας επιλογής που ξέχασα να απενεργοποιήσω στο editing πρόγραμμα. Αυτό, σαφώς, μ' έκανε να νιώσω χάλια.

Αυτή η αίσθηση του να δουλεύεις για κάτι τόσο πολύ που να χάνεις τον ύπνο σου, και τελικά όλη η δουλειά να πηγαίνει χαμένη λόγω ενος ηλίθιου λάθους σου. Βέβαια το video είχε ήδη σταλεί στο mad και η ημερομηνία λήξης των υποβολών είχε ήδη περάσει οπότε δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Βέβαια τώρα που μιλάμε, δεν το βλέπω πια έτσι. Αν θα χάσει το torn δε θα 'ναι επειδή είναι θαμπό. Κι αν είναι να νικήσει, θα νικήσει. Εγώ ωστόσο θα στείλω και την "σωστή" έκδοση στο mad αύριο, μόνο και μόνο για λόγους αξιοπρέπειας. Κι αυτοί ότι θέλουν ας κάνουν μ' αυτό. Αυτό που βλέπετε στη σελίδα του mad είναι η θαμπή έκδοση, αλλά ετσι κι αλλιώς η ποιότητα είναι τόσο χάλια που δε κάνει και τόση διαφορά εκεί. Άλλο κι αυτό με τους ψήφους.

Εν πάσει περιπτώσει, Εύα, Έφη, Δέσπω, Σταύρο, Γιάννη, Πέτρο, Λολιτάκι,iblog, Netkervere, Rodia, Δέσποινα, dr me, Μικρούλι, Ηρακλή, Northaura, Chris(remixed), Nonce, Κοκοβιέ, Κωνσταντίνε, Κατερίνα, Νικήτα, Μαίανδρε, Gypsy, Psipsinel, Giorgie, Moses, Loucretia, Angel, Billy Kaye και όλοι εσείς που κατά καιρούς μας υποστηρίξατε ή και συνεχίζετε ακόμα, σας ευχαριστω μεσα απ’ τη καρδια μου.

Για να μη τα πολυλογώ, επειδή τα είπε ήδη και η Έφη, δείτε το Pampoui The Scientist (~5mb) και το Torn(~17mb) πιο κάτω σε μια πιο αξιοπρεπή ποιότητα και φυσικά πολύ λιγότερο θαμπό (για όσους ήδη είδανε το Torn στη σελίδα του mad, ειλικρινά λυπάμαι που το είδατε για πρώτη φορά σε μια τόσο κακή ποιότητα - εκείνα είναι ροδοπέταλα, όχι κάρβουνα). Αν νομίζετε οτι αξίζει, ψηφίστε.

Υ.Γ. Τη Παρασκευή φεύγω για Βιέννη.