Μαρτίου 14, 2006

H Vodka που αγνοείται


Ανοίγω νωχελικά το πακέτο κι αρπάζω ενα απ' τα τελευταία Marlboro της βραδιάς. Το ανάβω και κάνω μια απ' τις χιλιάδες τζούρες που με φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στο τάφο (Να θυμηθώ να το κόψω... κάποτε). Ξαπλωμένος στο καναπέ, κοιτάω το ταβάνι που κάθε στιγμή που περνάει μου δείχνει κάτι διαφορετικό, μια ψυχεδέλεια ιδεών σε κάτι τόσο άψυχο. Ο Felix μου είχε πεί κάποτε, πως όταν θέλω να βρώ μια ιδέα, να κοιτάω το ταβάνι, ή ένα τοίχο. Κι η ιδέα θα 'ρθει. (Να θυμηθώ να του την πώ, γιατί ιδέα δε βρήκα, και μ' έπιασε πονοκέφαλος με τόσο σκέψιμο).

Κάνω δυο-τρείς τζούρες ακόμα, μη πάει χαμένο το τσιγάρο (τρομάρα του), και το σβήνω στο τασάκι που 'χω σταθεροποιήσει στη κοιλιά. Λίγα λεπτά μετά σηκώνομαι και πάω στον υπολογιστή. Πάω μια βόλτα απ' το αγαπημένο Λολιτάκι κι αφήνομαι για λίγο στις ναρκωτικές λέξεις κι εικόνες που 'χει σκορπίσει. Στο φόντο η μουσική που μας αφιερώνει, καταπληκτική όσο κι αυτός, κι είναι η τελευταία φορά που το λέω γιατί τον έχω ζαλίσει. Μετά, ένα λεπτό απραξίας. Γυρίζω το κεφάλι προς το κοντινότερο παράθυρο, και γίνομαι μάρτυρας ενος φόνου που κάποιοι το λένε αυγή.

Ξενύχτησα. Πάλι.

Έχω περάσει τη πιο αποβλακωτική βδομάδα της ζωής μου. Μ' είχε καταπιεί ενα ωράριο που με ήθελε να πηγαίνω για ύπνο στις 7 (και ν' ακούω τη Νανά απ' το ραδιόφωνο να καλημερίζει το σύμπαν ολόκληρο) και να ξυπνάω στις 5, μια ώρα πριν νυχτώσει. Να 'χει γίνει η νύχτα μέρα κι η μέρα ύπνος. Καταβρόχθιζα και τα τσιγάρα το ενα μετά το άλλο, λες κι ήτανε φρουτάκια κι έτρωγα στις 11-12 η ώρα το βράδυ (φοιτητής είμαι, μαντέψτε τι) αν κι αυτό τρία χρόνια πάει τώρα, δεν είναι κάτι καινούριο. Και να πεις ότι δούλευα, να πω ντάξει, δε γαμιέται; Τουλάχιστον βγήκε κάτι απ΄όλο το ξενύχτι. Αλλά όχι. Είτε χασομερούσα στο internet, είτε μιλούσα με άσχετους τύπους online, είτε έριχνα πυρηνικές στην Αμερική, είτε άλλα χίλια πράματα που είχαν πάρει τον ρόλο της δικαιολογίας να μη δουλέψω.


Τη Παρασκευή είχε έρθει η Έφη σπίτι μου κι είπα, δε γίνεται, θα ξεχαζέψω λίγο. Έλα όμως που έφερε μαζί της και τον φορητό για να σκιστούμε στο παίξιμο. And so we did. Και πάλι ξενυχτήσαμε, ομαδικά αυτή τη φορά, και δε λέω, πλάκα είχε, αλλα του πούστη, είχα γίνει νυχτερίδα. Μέχρι που μας κάλεσε για τη γιορτή του ο Θοδωρής, ε και δε μπορούσαμε να πούμε όχι, ευκαιρία να βγούμε κι απ' το σπίτι, σκέφτηκα. Ντυνόμαστε λοιπόν, εμείς τα geeks, και φεύγουμε για Κολωνάκι. Πήραμε και μια Absolut για δώρο, μη πάμε με άδεια χέρια σαν τους μαλάκες (που είμαστε).

Κι όμως, με άδεια χέρια πήγαμε.


Περιληπτικά, κι επειδή αυτή τη στιγμή με πονάει ν' αναπολήσω τις στιγμές αγωνίας που ήδη ζήσαμε, τη Βότκα τη ξέχασα στον σταθμό της Ομόνοιας, το πήραμε όμως χαμπάρι στον Ευαγγελισμό, και μετά απο μια προσπάθεια να γυρίσουμε πίσω, έτσι για να πούμε οτι δοκιμάσαμε, βρεθήκαμε Ακρόπολη. Πραγματικά, μή ρωτήσετε. Ήμουνα σίγουρος πως απο στιγμή σε στιγμή θ' ακούγαμε στα μεγάφωνα να λένε "Ο σταθμός της Ομόνοιας εκκενώνεται για λόγους ασφαλείας. Παρακαλώ μη πανικοβάλλεστε". Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ακούσαμε. Μετά απο είκοσι λεπτά αναμονής στον σταθμό της Ακρόπολης, πέρασε ένα τρένο. Κυριολεκτικά. Μας πέρασε. Αποσυρόταν. Ήταν ήδη δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και ο σταθμός έκλεινε.

Όποιος και να πήρε το κόκκινο κουτί απ' την Ομόνοια, αν ακούει... ας μου πεί τουλάχιστον ότι η Βότκα είναι καλά.

Φτάσαμε στο σπίτι του Θοδωρή σαφώς εξαντλημένοι αλλά με διάθεση για τρελό ξεσάλωμα, όλως παραδόξως. Αυτό δεν έγινε. Αντιθέτως, είχε πάρει ενα παιδί τη κιθάρα και τραγουδούσανε "κλασσικά" ελληνικά τραγούδια (μερικά απο τα οποία πραγματικά μ' αρέσουν) αλλά δεν ήμουνα στη φάση βρε αδερφέ, πως να το κάνουμε. Άμα θέλω να μελαγχολήσω θα το κάνω μόνος μου. Ο μουσακάς του Θοδωρή, ωστόσο, έσκιζε.

Φύγαμε κατα τις τέσσερις, και στο δρόμο που ψάχναμε για ταξί μετρήσαμε τουλάχιστον πενήντα Smart. Είναι κάποια μόδα τα Smart στο Κολωνάκι; Πάνε ασορτί με τις μικροσκοπικές τσάντες;


Γυρίζω το κεφάλι προς το κοντινότερο παράθυρο. Έξω ξημερώνει και εγώ αναρωτιέμαι αν η Βότκα ζει.

7 Comments:

Blogger SomeonethatIusedtobe said...

Εεε..μιάς και "φταίω" και γώ για όλα αυτά που γράφεις..πρεπει να είμαι και η πρώτη που θα αφήσει comment!
1)Όντως καπνίσαμε πολύ!
2)Για τα games, εσύ φταίς!Εγώ ποτέ δεν έπαιζα Stragedy Games ούτε FPS(κορίτσι πράμα είμαι!)..εσύ με κόλλησες(αχ!ρετσινιά του αγοροκόριτσου πάνω μου ;P)!
3)Η βότκα!!ΑΧ!Που να είναι τώρα, είναι καλά? Henry πρέπει να μάθουμε!!(θα το θυμάμαι for ever, όχι τίποτα άλλο..η αντίδρασή μας είναι που είχε πλάκα..Τι περάσαμε εκείνη την μέρα!!)

Μαρτίου 14, 2006 7:14 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Τη βότκα τη βρήκε το Λολιτάκι και την έφερε μαζί του για Σαββατοκύριακο στους Le Nonce. Οι Le Nonce την ήπιαν όλη σε μισή ώρα στη υγειά του Henry Grey, με πάγο και μια φέτα λεμόνι, πριν παρασύρουν το πολυαγαπημένο Λολιτάκι, το οποίο σημειωτέον δεν πίνει, σε μια νυχτερινή έξοδο όπου επιτέθηκαν με σεξουαλικές διαθέσεις σε ποδοσφαιριστή της Θύελλας Αγίου Δημητρίου.

Να καπνίζετε περισσότερο, ειδικά εφόσον μπορείτε να στερεώνετε τη σταχτοθήκη στους (να υποθέσω υπέροχους;) κοιλιακούς.

Μαρτίου 14, 2006 2:45 μ.μ.  
Blogger greekgaylolita said...

Με "έδωσε" o αγαπημένος George:)))
Να μην είναι καθόλου η τελευταία φορά
plz!
Θέλω να το ακούω,να το ακούω, να το λές,συνέχεια:D
Φιλάκια..

Μαρτίου 14, 2006 11:18 μ.μ.  
Blogger henrygrey said...

Βρέθηκε ο ένοχος λοιπόν. Ε σ' αυτή τη περίπτωση χαίρομαι που τη βρήκατε εσείς. Η βότκα πέθανε με μια αξιοπρέπεια που της άρμοζε έτσι κι αλλιώς. :)

Φιλιά!

Μαρτίου 15, 2006 3:09 π.μ.  
Blogger Solitary Devil said...

Μπράβο henry* πάλι άφησες το μυαλό σου στο άλλο παντελόνι;
και χιονάτι, παρασύρθηκες στον άβυσο του...

Μαρτίου 16, 2006 7:28 π.μ.  
Blogger SomeonethatIusedtobe said...

OYF! Anakoufistika! Pali kala Lolitaki pou tin mazepses esy..giati anisixisa :)

Stin ygeia sas!!

Μαρτίου 24, 2006 3:34 μ.μ.  
Blogger SomeonethatIusedtobe said...

Solitary..Nai..eimouna pou eimouna PC FREAK...me ekane xeiroteri~!

*(8a mou peis : an den teriazame, den 8a simpe8eriazame)!!

Μαρτίου 24, 2006 3:35 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

html hit counter