Πάλι εσύ εδώ;

Εδώ και δυο μέρες προσπαθώ να βρώ ενα τρόπο να ξεκινήσω αυτό το αναθεματισμένο blog και δε λένε να βγούν οι λέξεις απ' το σκουριασμένο μου μυαλό (να θυμηθώ να το καθαρίσω). Αποφάσισα λοιπόν να τιμήσω εναν άνθρωπο που θεωρώ (πλέον) ήρωά μου, σαν ενα αλλιώτικο Ευχαριστώ. Ευχαριστώ κύριε George Le Nonce. Για πολλούς μικρούς λόγους, που θέλω να κρατήσω για μένα, αλλά κυρίως για τον ακατάπαυστο έρωτα που έχεις για τον άνθρωπο σου, για τον "καλό" σου, όπως τον αποκαλείς. Την σχέση σου. Τον άντρα του. Τώρα θα μου πείτε, ε και; Δεν είναι ο μόνος που είναι ερωτευμένος με τον σύντροφό του. Ναι, είναι όμως απ' τους λίγους ανθρώπους που "ξέρω" (αν όχι ο μόνος) που είναι ερωτευμένος με τον σύντροφο του, εδώ και 13 ολόκληρα χρόνια. Τότε που τα περισσότερα ζευγάρια περνούν στην περίοδο της αποσύνθεσης τους, και το Καλημέρα γίνεται Πάλι εσύ εδώ;

Ευχαριστώ κύριε Γιώργο που κάθε σου Παραλήρημα είναι έμπνευση για να γράψω, και κάθε Προσωπικό σου έμπνευση για ν' αγαπήσω (και ν' αγαπηθώ). Σε θαυμάζω, τώρα, και πάντα (κι ας μη σε ξέρω τόσο καλά, θα χαρώ να σε μάθω).