She hates me

Είναι μια μεσήλικη αριστοκράτισσα, γεννημένη ποτέ κι αθάνατη. Πιο όμορφη απο πολλές. Πιο έξυπνη απ' όλους. Xήρα μύριες φορές. Ποθητή απ' άλλους τόσους. Η φιγούρα της ψηλή, ο χώρος της λίγος. Οι ρυτίδες γοητευτικές, ίσως μόνο στο δικό της πρόσωπο. Έχει τη μύτη ψηλά και το τσιγάρο στις άκρες των λεπτών της δαχτύλων, που κάθε τόσο ακουμπάει στα βαμμένα με κόκκινο χείλη. Στέκεται στη μέση της αίθουσας γεμάτη με κόσμο, ακίνητη, σαν άγαλμα της Αναγέννησης, περιτριγυρισμένη απο γοητευτικούς άντρες με κουστούμια που της υπόσχονται χρυσαφικά κι ανάκτορα. Ίσως να τους γύρισε νωχελικά το ανέκφραστο βλέμμα της μια φορά. Δε πρόσεξα καλά. Προσπαθώ να πάρω το θάρρος να τη πλησιάσω. Και πριν ακόμα το καταλάβω, περπατάω δειλά προς το μέρος της, νομίζω πως σκόνταψα σε κάτι αλλά δε με σταμάτησε. Θέλω να πάρω μια γεύση, τόσο δα, απο το είναι της. Τρέμω μπροστά της. Με κοιτάει με το μισό του ματιού της (παραπάνω δεν αξίζω) και, σα να με περίμενε και μες στην απεραντοσύνη του σαρκασμού της, με παίρνει απ' το χέρι, εμένα τον φτωχό και τον άσχημο, που ούτε χρυσαφικά, ούτε ανάκτορα μπορώ να της χαρίσω. Με οδηγάει αργά σ' ένα απ' τα υπνοδωμάτια του δεύτερου ορόφου. Κλείνει τη πόρτα πίσω της και με βάζει σα μωρό στο κρεβάτι. Μου αφαιρεί ένα-ένα τα ρούχα και πριν ακόμα καταλάβω τι συμβαίνει, είμαι πια δεμένος στο κρεβάτι, υποδουλωμένος στις όποιες επιθυμίες μπορεί να κρύβει ο λαβύρινθός της. Με μια κίνηση σχεδόν υπνωτική πλησιάζει το κεφάλι μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί.

Δε θα σου κάνω τη χάρη ακόμα.

Και μ' αφήνει εκεί.

(Τη λένε Έμπνευση και είναι σαδίστρια.)