Lost and found

Λοιπόν τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα, κι η αλήθεια είναι πως πραγματικά περίμενα πως θα νικήσω στον διαγωνισμό. Τ' αποτελέσματα ανακοινώθηκαν την Κυριακή που μας πέρασε σε μια μικροσκοπική εκδήλωση στο Nixon, και παρότι ήμουνα στους δεκαπέντε πρώτους, η πρώτη και δεύτερη θέση ήταν κρατημένη για άλλους. Τα ονόματα τους δεν θα τ' ανακοινώσω για προσωπικούς μου λόγους, θα σας πώ ομως τί έμαθα απ' όλη αυτή την περιπέτεια. Έμαθα να μην έχω ποτέ πια την επιτυχία δεδομένη, αλλά να μη χάνω ποτέ την αυτοπεποίθηση μου. Έμαθα πως βρίσκεις την υποστήριξη στα πιο προφανή, αλλά και στα πιο παράξενα μέρη. Έμαθα πως αν θες κάτι να γίνει όπως ακριβώς το θέλεις, πρέπει να το κάνεις ο ίδιος. Έχει ήδη περάσει μια μέρα απ' τα "κακά μαντάτα" κι όμως, όσο κακός χαμένος κι αν είμαι, συνειδητοποιώ πως είμαι πολύ τυχερός που έχασα. Κάποιος, κάπου, απολαμβάνει μια νίκη του. Ωστόσο κρατάω το κεφάλι μου ψηλά, κι ετοιμάζομαι για άλλα, μεγαλύτερα πράγματα, όσα μου μαγειρεύει η ζωή που 'χω μπροστά μου.

Μέσα απ' τη καρδιά μου, σας ευχαριστώ όλους.

Κάτι παραμονεύει...

...στην καινούρια έκδοση του video-clip. Έτσι για να μην λένε κάποιοι ότι δεν δουλεύω. Θα έκανα κι αγκάθια αλλά προφανώς είναι μόνο ωραία σε φωτογραφίες (ψέματα, απλά δεν κατάφερα να τα κάνω).

(Αφιερωμένο ειδικά στον NetKervero. Μην ανησυχείς, δεν θα την πνίξουν την Χιονάτη)

Τα φιλιά μου σε όλους.

Missing him

Φοβάμαι να πάω για ύπνο. Ξέρω πως με το που θ' ακουμπήσω το κεφάλι μου στο κρεβάτι θα με πιάσει και πάλι το μαράζι, όπως είχε γίνει προχθες όταν μπήκα στο σπίτι μετά απο ένα τριήμερο στη Βιέννη. Η αλήθεια είναι πως αργά το βράδυ της Πέμπτης, μια μέρα πριν φύγω, είχα για πρώτη φορά στα χρονικά των ταξιδιών μου προς τον Felix, μια απάθεια για το γεγονός οτι λίγες ώρες αργότερα, θα τον έβλεπα μπροστά μου, θα τον αγκάλιαζα και θα τον φιλούσα ξανά, μετά απο δυο (δύσκολους και για τους δύο μας) μήνες. Ο λόγος ήταν, κυρίως, μια ημερομηνία που κρέμεται τον τελευταίο καιρό πάνω απ' το κεφάλι μου σαν όρνιο, περιμένοντας να υποκύψω για να με κατασπαράξει. 31 Μαίου. Η ημερομηνία υποβολής της διπλωματικής μου εργασίας.

Είμαι όμως ευλογημένος με τους καλύτερους φίλους που θα μπορούσα να έχω, κι είμαι ακόμη πιο τυχερός ώστε ένας απ' αυτούς να μένει και πέντε λεπτά απ' το σπίτι μου. Μια χούφτα λέξεις και μισό πακέτο τσιγάρα μετά, ήδη ένιωθα καλύτερα. Ιδιαίτερα όταν προέκυψε μια ιδέα-σωτήρας για την διπλωματική μου: Να παραδώσω το Torn. Εντελώς τυχαία, δυο μήνες πριν απ' το σημερινό post, έγραφα στο blog πως ξεκινάει το μεγαλύτερο ίσως project της "δημιουργικής" μου καριέρας. Φυσικά, και καθόλου τυχαία, εδώ και δυο μήνες δεν είχα καν αγγίξει το project (το οποίο στη πορεία άλλαξε) παρά μόνο θεωρητικά, αφού τον περισσότερο καιρό απλά σκεφτόμουν τι θα κάνω, χωρίς τελικά να κάνω τίποτα γι' αυτό. Κλασσικός Στέλιος.

Μετά απο ένα τηλεφώνημα στον φίλο και καθηγητή μου Σ., κι αφού δέχτηκα απειλές οτι θα φάω ξυλιές (ξανά), η ιδέα για το Torn άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Πέρα απ' την προφανή απογοήτευση του Σ. αλλά και τη δικιά μου, με καθησύχαζε η ιδέα πως έχω την διπλωματική μου ήδη έτοιμη, αλλά ήταν αυτονόητο πως δε θα την παρέδιδα έτσι όπως είναι τώρα. Αντιθέτως, έχω σκοπό να κάνω το video-clip ακόμα καλύτερο, κι ας θεωρείται τελειωμένο, οφείλω να παραδώσω κάτι που μοιάζει τουλάχιστον με μια διπλωματική εργασία κι όχι ενα παρεϊστικο video που έγινε στα πλαίσια ενος διαγωνισμού. Το δύσκολο κομμάτι είναι, πως να κάνω το video καλύτερο (εννοώντας πιο πολύπλευρο) χωρίς να καταλήξει σαν ενα video που ξέρασε ένας visual effects enthousiast. Με άλλα λόγια, πως να μην το παρακάνω.

Παρεπιπτόντως, την βδομάδα που μας πέρασε, το Mad έδειξε ένα απόσπασμα απο το Torn συνοδευόμενο απο κάποια (αρκετά κολακευτικά) σχόλια της παρουσιάστριας. Την επόμενη βδομάδα βγαίνουν (επιτέλους) τα αποτελέσματα του διαγωνισμού. Σκέφτηκα πως αν τελικά νικήσω θα 'ναι μια πολύ ωραία υποσημείωση στη παρουσίαση της διπλωματικής μου. Αλλά και πάλι, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι έτσι, για να μη φάω τα μούτρα μου στη περίπτωση που με προδώσουν οι προσδοκίες μου (συμβαίνει συχνά).

Φτάνονοντας στο Μιλάνο (μια στάση πριν την Βιέννη) συνειδητοποίησα πως όλοι οι Ιταλοί μοιάζουν με πορνοστάρ. Αυτό ίσως να σημαίνει δυο πράγματα. Είτε έχω δει πολλές ιταλικές τσόντες, είτε όλοι οι Ιταλοί έχουν παίξει, κάποια στιγμη στη ζωή τους, σε τσόντα. Οι θεωρίες μου διακόπηκαν απο μια ακόμη πιο τραγική ανακάλυψη. Στο αεροδρόμιο του Μιλάνου, σε ολόκληρο το αεροδρόμιο του Μιλάνου, δεν επιτρέπεται να καπνίσεις. Κι είναι κάπως λογικό αυτό, λαμβάνοντας υπόψη οτι οι Ιταλοί είναι τόσο χαζοί που δε μπορούν να σκεφτούν εναν τρόπο ν' απομονώσουν τους καπνιστές απο τους μη καπνιστές. Οπότε τους συγχώρησα.

Απο την άλλη, η Βιέννη μοιάζει απ' το παράθυρο του αεροπλάνου κιόλας, η τέλεια πόλη. Γι' αυτό όμως, ίσως γράψω αργότερα. Τώρα με περιμένει δουλειά.

Η δεύτερη εικόνα είναι απο τη συλλογή Crying Men της Sam Taylor.

3725