Sleepless in Zurich

The time is almost half past seven and I'm waiting for the plane that' ll take me back home. My heart is beating cause I think my mom is trying to reach me. (She can't know I'm abroad - long story). I'm writting in English because they don't --really-- use Greek here...

I'm just dying of boredom and I thought what better way to spend my time than leave a mark here, making sure that my (not so far) future self knows that there really isn't any place like home.

Η ζωή είναι #2

Έξω ξημερώνει η μέρα που περίμενα. Το μεσημέρι πετάω για Λισσαβώνα, οπότε τέτοια ώρα αύριο θα κοιμάμαι ήδη στην αγκαλιά του Felix. Αυτή τη στιγμή, είμαι ευτυχισμένος (αλλά κάτι μου λέει ότι θα σβήσω αυτό το post μόλις επιστρέψω).

Στο επανιδείν και καλά να περνάτε!

Η ζωή σ' ένα λεπτό

Θυμάστε την ιδέα με τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης;

Ξεχάστε την.

Σήμερα πήρα την απόφαση να γυρίσω 180 μοίρες και να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε θέμα αισθητικής, κυρίως. Η βασική ιδέα παραμένει ίδια. Γέννηση. Ζωή. Θάνατος. Μόνο που αυτή τη φορά, δε πρωταγωνιστούν τα στοιχεία της Φύσης, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Σχεδόν.

Συνηδητοποιώ πως πάντα μ' ενδιέφερε πιο πολύ το motion design παρά οτιδήποτε άλλο. Και είναι σημαντικό να κάνω κάτι που θα μου κρατήσει το ενδιαφέρον για τρεις μήνες, και θα μ' εμπνέει διαρκώς. Κι αυτό το βρίσκω μόνο σ' αυτό. Το motion design είναι για εμένα μια τέχνη χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς. Μια έκρηξη χρωμάτων, σχημάτων και λέξεων σ' ένα χωροχρονικό πανδαιμόνιο ιδεών. Και θέλω να κάνω αυτό. Γιατί μ' εμπνέει, γιατί μ' εκφράζει, γιατί μ' ενθουσιάζει, γιατί μ' εκπλήσσει, κι άλλα χίλια γιατί.

Το concept: Η αναπάρασταση της ζωής μέσα σ' ένα λεπτό (ή και περισσότερο, δε μπορώ να ξέρω ακόμα) μέσα απο χρώματα, σχήματα, τυπογραφία, φωτογραφία και ψυχή. Η σύλληψη. Το έμβρυο. Η γέννηση. Τα πρώτα αβέβαια βήματα. Η πρώτη ηχηρή λέξη. Ο χρόνος. Το πρώτο κόκκινο ποδήλατο. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Οι πρώτες φιλίες. Ο πρώτος έρωτας κι η πρώτη ερωτική απογοήτευση. Το ξεπαρθένιασμα. Οι εφτά κύριες ανάγκες του ανθρώπινου είδους. Η αυθεντική δημιουργία. Η επανάσταση. Η αρρώστια. Ο πραγματικός έρωτας. Η ανάγκη. Ο χρόνος. Τα πάρτυ. Ο γάμος. Η ένωση. Η δουλειά κι η οικογένεια. Οι καβγάδες. Η αβεβαιότητα. Η αγάπη. Η κρίση. Ο χρόνος. Η επιτυχία. Η ικανοποίηση. Η δημιουργία. Ο χρόνος. Οι πρώτες γκρίζες τρίχες. Η ανασφάλεια. Ο φόβος. Ο χρόνος. Η εμπειρία κι η γνώση. Ο χρόνος. Κι ο Θάνατος.

(Όχι απαραίτητα σ' αυτή τη σειρά)

Είμαι κατενθουσιασμένος μ' αυτό κι ελπίζω να είμαι μέχρι το τέλος Μαίου που πρέπει να το παραδώσω. Σαφώς θα χρειαστώ τις γνώμες ανθρώπων που έχουνε ζήσει, όσο να 'ναι, περισσότερο απο εμένα. Έτσι κι αλλιώς, σ' αυτούς θα το αφιερώσω. Η εικόνα λέγεται Πικρό κι είναι ένα απο τα αγαπημένα μου δημιουργήματα, υποθέτω πως είναι ώρα να εισχωρήσετε λίγο στο δημιουργικό μέρος του μυαλού μου.

H Vodka που αγνοείται

Ανοίγω νωχελικά το πακέτο κι αρπάζω ενα απ' τα τελευταία Marlboro της βραδιάς. Το ανάβω και κάνω μια απ' τις χιλιάδες τζούρες που με φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στο τάφο (Να θυμηθώ να το κόψω... κάποτε). Ξαπλωμένος στο καναπέ, κοιτάω το ταβάνι που κάθε στιγμή που περνάει μου δείχνει κάτι διαφορετικό, μια ψυχεδέλεια ιδεών σε κάτι τόσο άψυχο. Ο Felix μου είχε πεί κάποτε, πως όταν θέλω να βρώ μια ιδέα, να κοιτάω το ταβάνι, ή ένα τοίχο. Κι η ιδέα θα 'ρθει. (Να θυμηθώ να του την πώ, γιατί ιδέα δε βρήκα, και μ' έπιασε πονοκέφαλος με τόσο σκέψιμο).

Κάνω δυο-τρείς τζούρες ακόμα, μη πάει χαμένο το τσιγάρο (τρομάρα του), και το σβήνω στο τασάκι που 'χω σταθεροποιήσει στη κοιλιά. Λίγα λεπτά μετά σηκώνομαι και πάω στον υπολογιστή. Πάω μια βόλτα απ' το αγαπημένο Λολιτάκι κι αφήνομαι για λίγο στις ναρκωτικές λέξεις κι εικόνες που 'χει σκορπίσει. Στο φόντο η μουσική που μας αφιερώνει, καταπληκτική όσο κι αυτός, κι είναι η τελευταία φορά που το λέω γιατί τον έχω ζαλίσει. Μετά, ένα λεπτό απραξίας. Γυρίζω το κεφάλι προς το κοντινότερο παράθυρο, και γίνομαι μάρτυρας ενος φόνου που κάποιοι το λένε αυγή.

Ξενύχτησα. Πάλι.

Έχω περάσει τη πιο αποβλακωτική βδομάδα της ζωής μου. Μ' είχε καταπιεί ενα ωράριο που με ήθελε να πηγαίνω για ύπνο στις 7 (και ν' ακούω τη Νανά απ' το ραδιόφωνο να καλημερίζει το σύμπαν ολόκληρο) και να ξυπνάω στις 5, μια ώρα πριν νυχτώσει. Να 'χει γίνει η νύχτα μέρα κι η μέρα ύπνος. Καταβρόχθιζα και τα τσιγάρα το ενα μετά το άλλο, λες κι ήτανε φρουτάκια κι έτρωγα στις 11-12 η ώρα το βράδυ (φοιτητής είμαι, μαντέψτε τι) αν κι αυτό τρία χρόνια πάει τώρα, δεν είναι κάτι καινούριο. Και να πεις ότι δούλευα, να πω ντάξει, δε γαμιέται; Τουλάχιστον βγήκε κάτι απ΄όλο το ξενύχτι. Αλλά όχι. Είτε χασομερούσα στο internet, είτε μιλούσα με άσχετους τύπους online, είτε έριχνα πυρηνικές στην Αμερική, είτε άλλα χίλια πράματα που είχαν πάρει τον ρόλο της δικαιολογίας να μη δουλέψω.

Τη Παρασκευή είχε έρθει η Έφη σπίτι μου κι είπα, δε γίνεται, θα ξεχαζέψω λίγο. Έλα όμως που έφερε μαζί της και τον φορητό για να σκιστούμε στο παίξιμο. And so we did. Και πάλι ξενυχτήσαμε, ομαδικά αυτή τη φορά, και δε λέω, πλάκα είχε, αλλα του πούστη, είχα γίνει νυχτερίδα. Μέχρι που μας κάλεσε για τη γιορτή του ο Θοδωρής, ε και δε μπορούσαμε να πούμε όχι, ευκαιρία να βγούμε κι απ' το σπίτι, σκέφτηκα. Ντυνόμαστε λοιπόν, εμείς τα geeks, και φεύγουμε για Κολωνάκι. Πήραμε και μια Absolut για δώρο, μη πάμε με άδεια χέρια σαν τους μαλάκες (που είμαστε).

Κι όμως, με άδεια χέρια πήγαμε.

Περιληπτικά, κι επειδή αυτή τη στιγμή με πονάει ν' αναπολήσω τις στιγμές αγωνίας που ήδη ζήσαμε, τη Βότκα τη ξέχασα στον σταθμό της Ομόνοιας, το πήραμε όμως χαμπάρι στον Ευαγγελισμό, και μετά απο μια προσπάθεια να γυρίσουμε πίσω, έτσι για να πούμε οτι δοκιμάσαμε, βρεθήκαμε Ακρόπολη. Πραγματικά, μή ρωτήσετε. Ήμουνα σίγουρος πως απο στιγμή σε στιγμή θ' ακούγαμε στα μεγάφωνα να λένε "Ο σταθμός της Ομόνοιας εκκενώνεται για λόγους ασφαλείας. Παρακαλώ μη πανικοβάλλεστε". Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ακούσαμε. Μετά απο είκοσι λεπτά αναμονής στον σταθμό της Ακρόπολης, πέρασε ένα τρένο. Κυριολεκτικά. Μας πέρασε. Αποσυρόταν. Ήταν ήδη δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και ο σταθμός έκλεινε.

Όποιος και να πήρε το κόκκινο κουτί απ' την Ομόνοια, αν ακούει... ας μου πεί τουλάχιστον ότι η Βότκα είναι καλά.

Φτάσαμε στο σπίτι του Θοδωρή σαφώς εξαντλημένοι αλλά με διάθεση για τρελό ξεσάλωμα, όλως παραδόξως. Αυτό δεν έγινε. Αντιθέτως, είχε πάρει ενα παιδί τη κιθάρα και τραγουδούσανε "κλασσικά" ελληνικά τραγούδια (μερικά απο τα οποία πραγματικά μ' αρέσουν) αλλά δεν ήμουνα στη φάση βρε αδερφέ, πως να το κάνουμε. Άμα θέλω να μελαγχολήσω θα το κάνω μόνος μου. Ο μουσακάς του Θοδωρή, ωστόσο, έσκιζε.

Φύγαμε κατα τις τέσσερις, και στο δρόμο που ψάχναμε για ταξί μετρήσαμε τουλάχιστον πενήντα Smart. Είναι κάποια μόδα τα Smart στο Κολωνάκι; Πάνε ασορτί με τις μικροσκοπικές τσάντες;

Γυρίζω το κεφάλι προς το κοντινότερο παράθυρο. Έξω ξημερώνει και εγώ αναρωτιέμαι αν η Βότκα ζει.

Ας Αρχίσουν οι Χοροί

Σήμερα ξεκινάω το σημαντικότερο, ίσως, έργο της μέχρι τώρα καριέρας μου στο χώρο της δημιουργίας. Σκέφτομαι αν θα ήταν πρέπον να δείχνω εδώ τη πορεία, απο τη σύλληψη της ιδέας μέχρι και το τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για τη διπλωματική μου στη σχολή, μια ταινία διάρκειας ενός μέχρι δυο λεπτών. Το θέμα είναι, η Γέννηση, η Ζωή και ο Θάνατος μέσα απο τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης. Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε σχόλια και γνώμες (Χλωμό το βλέπω αλλά δε πειράζει).

Αυτά προς το παρόν.

Οι Διαδρομές Είναι Παύσεις

"Αυτό είναι, για μένα, το πιο όμορφο και το πιο θλιβερό τοπίο του κόσμου. Είναι τα ίδιο με το τοπίο της προηγούμενης σελίδας, όμως το σχεδίασα ακόμη μια φορά για να σας το δείξω καλύτερα. Σ' αυτό εδώ το μέρος εμφανίστηκε ο μικρός πρίγκιπας, κι ύστερα χάθηκε. Κοιτάξτε όσο μπορείτε πιο προσεχτικά τούτο το τοπίο, έτσι ώστε να 'σαστε σίγουροι πως θα το αναγνωρίσετε αν κάποια μέρα ταξιδέψετε στην Αφρική, μέσα στην έρημο. Και αν τύχει να περάσετε από 'κει, πολύ παρακαλώ σας, μη βιαστείτε, περιμένετε λίγο, ακριβώς κάτω απ' τ' αστέρι! Αν τότε ένα παιδί έρθει κοντά σας, αν γελάει, αν έχει κατάξανθα χρυσά μαλλιά, αν δεν απαντάει όταν του κάνετε ερωτήσεις, θα μαντέψετε με σιγουριά ποιος είναι. Τότε φανείτε ευγενικοί! Μην μ' αφήσετε στην τόση μου θλίψη: γράψτε μου γρήγορα πως ξαναγύρισε ..."

Πέντε στιγμές μετά, διαβάζω ξανά το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου, όπως κάνω με κάθε κείμενο που απλώνει τις λέξεις του γύρω μου και με κάνει δικό του. Το κλείνω διστακτικά, αβέβαιος αν είμαι έτοιμος ν' αποχαιρετήσω τον (πραγματικά μεγάλο) μικρό πρίγκηπα, και νιώθω για λίγο τυχερός που με μια στροφή της κεφαλής μου μπορώ να δω το σκοτάδι ν' απλώνεται περήφανα στον νυχτερινό ουρανό μιας διακριτικά μελαγχολικής Πορτογαλίας.

Στρίβω βιαστικά το βλέμμα στον γλυκό μου Felix, σε μια αδέξια προσπάθεια να χωρέσω στο νού μου όσες εικόνες μπορώ ετούτη εδώ τη στιγμή. Και με έκπληξη βλέπω να παίρνουν μορφή στο σχεδόν ναρκωμένο του πρόσωπο όλα εκείνα τα παιδιάστικα χαιδευτικά με τα οποία τον πειράζω κάποιες φορές. Κοιμάται σαν χίλια μικρά παιδιά στον ώμο μου, και παρά τα χρόνια που με περνάει, νιώθω (ίσως όχι για πρώτη φορά) ο μεγαλύτερος απ' τους δυο μας.

Τον κοιτάω για λίγο, και λίγο ακόμα, και σκέφτομαι πως έχω μια ολόκληρη ζωή μπροστά να τον κοιτώ. Στο υποφωτισμένο εσωτερικό του λεοφωρείου θαρρώ πως όλοι κοιμούνται εκτός απο μένα, σαν να 'χει σταματήσει ο χρόνος μόνο για μένα, λες και μ' έχει λυπηθεί ο Θεός και μου 'δωσε δυο λεπτά προθεσμία να χαρώ ότι προλάβω.

Γυρνάω το κεφάλι στο παράθυρο κι αποχαιρετώ τα πράγματα που φεύγουν, καλωσορίζοντας αυτά που έρχονται. Χωρίς να το σκεφτώ. Πόσο μαγευτικά είναι αλήθεια τα (επίγεια) ταξίδια το βράδυ. Πόσο σε κάνουν να μελαγχολείς για όλα και για τίποτα την ίδια στιγμή. Για ζωές που άφησες στη μέση, για φίλους που έφυγαν, για πράγματα που δεν έκανες, για όλα αυτά που έκανες και μετανοιώνεις, για μέρες που δεν έζησες και για μέρες που δε θα ζήσεις.

Οι διαδρομές είναι παύσεις.

Δραπετεύω απο την γραμμική για ώρες πορεία και ταξιδεύω αλλού. Στο σπίτι εκείνο που είναι μέσα έξι ψυχές που μ' αγαπάνε περισσότερο απ' όλους. Περισσότερο ίσως κι απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν επέμενε άδικα ο Μικρός Πρίγκηπας όταν έκανε ερωτήσεις. Αλλα είμαι πια σίγουρος ότι εκείνη τη μαγική στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε για μένα, πήρα απάντηση στις δικές μου.

Χαζεύοντας το άπειρο ρωτάω την Αλεπού. Πόσοι κλαίνε γι' αυτό τον ουρανό απόψε;

Ο Κακός Λύκος

Μια πιο ενήλικη, ρεαλιστική και δραματική εκδοχή της ιστορίας της Κοκκινοσκουφίτσας (ναι, καλά ακούσατε). Ευχαριστώ τον Σ. για το link.

Η ζωή είναι #1

"Dear, dear reader: how to begin to tell our story, without exploding into a million disconnected pieces or appearing to melt into one big globular humanistic blob?


Γιώργο σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες.

Μελαγχολείστε, κάνει καλό.

Δε θυμάμαι που το 'χω ακούσει, ίσως να το 'χει πεί η Ε. ή ο Felix.. Ότι μόνο όταν είσαι μελαγχολικός είσαι ειλικρινής, και με τον εαυτό σου, και με τους άλλους. Ειλικρινής όχι στα λόγια, γιατί όσο εύγλωττος και να 'σαι, δε νομίζω να μπορείς να εκφράσεις με απόλυτη ακρίβεια αυτό που ακριβώς νιώθεις, οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Γιατί ξέρουμε τόσο λίγα για εμας, αλήθεια. Δε ξέρω αν είμαι πιο ειλικρινής όταν είμαι μελαγχολικός, αλλά συνηδοτοποιώ (ευτυχώς ή δυστυχώς) ότι είμαι πιο ισορροπημένος. Ξέρω που στέκομαι, και ότι συμβαίνει γύρω μου, και μέσα μου, το παρατηρώ με μια ηρεμία, σχεδόν μουδιασμένος.

Μετά απο μια αναζήτηση της λέξης μελαγχολία στο www.answers.com ανακαλύπτω ότι η ερμηνεία της λέξης ως ουσιαστικό είναι:

1. Sadness or depression of the spirits; gloom: “There is melancholy in the wind and sorrow in the grass” (Charles Kuralt).
2. Pensive reflection or contemplation.

και ως επίθετο είναι:

1. Affected with or marked by depression of the spirits; sad.
2. Tending to promote sadness or gloom: a letter with some melancholy news.
3. Pensive; thoughtful.

Προφανώς, η λέξη μελαγχολικός έχει δυο ερμηνείες. Η μια είναι η ευρέως γνωστή ως λυπημένος ή σε κατάθλιψη. Η άλλη όμως, που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα, είναι αυτός που συλλογίζεται βαθιά μέσα του, που διαλογίζεται, που σκέφτεται. Κι αυτό επαληθεύει σε μεγάλο βαθμό τα λεγόμενα (είτε του Felix, είτε της Ε.). Όταν είμαι μελαγχολικός, δε συνεπάγεται στο ότι είμαι λυπημένος για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Και αυτή τη στιγμή χαίρομαι που είμαι αρκετές φορές μελαγχολικός (κυρίως κάτι μοναχικά βράδυα). Γιατί μόνο τότε μπορώ πραγματικά να σκεφτώ καθαρά και ολοκληρωμένα τα διάφορα χαζά που με απασχολούν. Γιατί μόνο τότε μπορώ πραγματικά να δημιουργήσω αφού οι ιδέες βγαίνουν απευθείας απ' τη ψυχή. Γιατί μόνο τότε μπορώ να συνειδητοποιήσω. Κι ας δεν έχω το χαμόγελο ζωγραφισμένο περήφανα στα χείλη. Ξέρω ότι θα μου κάνει καλό. Ζήτω η μελαγχολία λοιπόν.

Πικρό

Τι χρώμα να 'χει και τί γεύση
και τί μυρωδιά κι άκουσμα να 'χει
κείνη η στιγμή
η μια στο άπειρο που φοβάσαι
και τρέμεις
τί γεύση να 'χει;

7 Λεπτά

Just how long will these days take
waiting for an earthquake
seems one already came
when the buses are electric
you don't gotta be so quick
writing up your name
cause in the plate-glass city here
we build things pretty, dear
they all go down in flames
and all your bleeping and glitching
won't sound so bitchin
if time keeps on the same.
new friends to make
going away
hope you can stay
so we can say

Leave the party for a joyride
cause baby time is on our side
or so we'd like to claim
can't believe we've gotta take down
all the dudes who break down
it's something in the rain
and bout your friend in the coffin
babe it don't happen that often
don't hang your head in shame
cause all your popping and locking
you rollin and rockin
might still, might still remain.
new friends to make
going away
hope you can stay
so we can say

Circlesquare - 7 minutes

Αθώα Απορία #1

"Η συνεύντεξη της Δέσποινας Βανδή και του Ντέμη Νικολαϊδη σε γνωστό διεθνές περιοδικό που θα συζητηθεί"

Θα βγάλουν ειδική ανακοίνωση για ν' αρχίσουμε να το συζητάμε ή μπορούμε να πάρουμε τη πρωτοβουλία?

Πάγωσε ο χρόνος

Είμαι άνθρωπος που αγαπάει πολύ τις εκπλήξεις. Όταν αυτές είναι ευχάριστες φυσικά. (Αν και δυσκολεύομαι να φανταστώ κάποιον που αγαπάει και τις δυσάρεστες εκπλήξεις. Απο την άλλη, δυσάρεστες θεωρούνται οι εκπλήξεις που προκαλούν αρνητικά συναισθήματα σ' αυτόν που εκπλήσσεται, οπότε και συνεπάγεται ότι κανείς δεν αρέσκεται στις δυσάρεστες εκπλήξεις.)

Τώρα λοιπόν θα μιλήσω για εκπλήξεις. Οι σημαντικότερες που μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό, είναι τρείς. Η πρώτη έκπληξη είναι μια που αφορά τον πολυαγαπημένο μου Felix, όταν έλαβα στο κινητό μου μήνυμα ότι το πακέτο που (υποτίθεται πως) είχε στείλει για τα εικοστά πρώτα μου γενέθλια, μόλις ήρθε, κι είναι έξω απ' τη πόρτα μου.

Η δεύτερη και τρίτη έκπληξη αφορούν τη λατρεμένη μου μαμά, που όσο πιο πολύ την αγαπάω, τόσο λιγότερο της το δείχνω (Να θυμηθώ να δείξω στη μαμά μου ότι την αγαπώ). Καθώς ετοιμαζόμουνα λοιπόν να βγώ ενα βράδυ (Αυγούστου; Ακόμη δε καθάρισα το σκουριασμένο μου μυαλό) η μαμά μου που αγαπώ μού έκανε την ερώτηση που λίγο πολύ όλα τα γκέϊ παιδιά του πλανήτη τρέμουν, μ΄εναν τόνο κι ένα ρυθμό που δε χρειάζεται να ΄σαι σπουδασμένος για να καταλάβεις ότι πρόκειται για κάτι κρίσιμο.

Να σου κάνω μια ερώτηση;

Κι όπως όλα τα γκέϊ παιδιά του πλανήτη, κι εγώ ήξερα τότε ότι αυτή είναι η πιο SOS ερώτηση που μπορεί να κάνει μια μάνα στο παιδί της. Δεν το παίρνει το ποτάμι σκέφτηκα, ενώ την ίδια ώρα είχα έτοιμη την απάντηση κρυμμένη στο λαιμό, λίγο πιο πάνω απ' το Μήλο του Αδάμ.

Είσαι straight;

Αυτή η κλισέ έκφραση που λένε κάποιοι "Χάθηκε η Γη κάτω απ' τα πόδια μου" ή "Ο χρόνος πάγωσε για λίγο". Τίς έβρισκα απίστευτα γελοίες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή. Γιατί εκείνη τη στιγμή, όλα αυτά που κοροίδευα, συνέβαιναν σ' εμένα. Και διόλου δε με νοιάζει που βοηθώ στην επιβίωση ενός διαχρονικού κλισέ.

Μαμά! Φυσικά!

Και το 'πα και με θυμό κιόλας. Λες και με πρόσβαλε η αδιάκριτη ερώτηση μιας μάνας που θέλει να ξέρει τι σκατά γίνεται με τον γιό της. Η αλήθεια είναι πως, ακόμα μετανιώνω που δεν είπα την αλήθεια στη μαμά μου εκείνη την ημέρα, υποθέτω πως θα με γλίτωνε απο πολύ κόπο, και υποθέτω ακόμα πως για να ρωτάς μια τέτοια ερώτηση, πάει να πεί πως είσαι έτοιμος ν' ακούσεις και την απάντηση, όποια κι αν είναι αυτή.

Η τρίτη όμως έκπληξη που με συντάραξε ακόμα περισσότερο ήταν μια άλλη ερώτηση που μου 'κανε η μαμά μου προχθές απ' το τηλέφωνο.

Τί θα κάνεις τελικά; Θα μείνεις Αθήνα;

Εδώ θα πρέπει να συστηθώ όμως, για να καταλάβετε γιατί με εξέπληξε αυτή η ερώτηση.

Γειά σας. Με λένε Henry Grey, κατάγομαι απ' τη Πάφο της Κύπρου και είμαι τελοιόφοιτος στην Αθήνα, μετά απο τρια χρόνια σπουδών. Οι γονείς μου θέλουν να επιστρέψω στην Κύπρο, με το που τελειώσω τη σχολή εδώ. Αλλά εγώ θέλω (κατα ένα 80% - θα το συζητήσουμε άλλη φορά) να μείνω μόνιμα στην Αθήνα.

Οπότε τώρα καταλαβαίνετε γιατί εκπλάγηκα όταν άκουσα αυτό. Είναι έτοιμη η μαμά μου να κόψει τον ομφάλιο λώρο; Συνηδητοπίησε πως αν επιστρέψω στη Κύπρο θα διακόψω τη σχέση μου με τον Felix; Είναι μήπως ώρα να πάω για ύπνο, γιατί είναι ήδη 6:36 το πρωί;

Καληνύχτα σας.